“ဟုိမွာၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာၾကည့္စမ္။”
“ဟုတ္ပ။ လွမွလွ”
“ငါတို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ ျပန္ရွာ ငွားၾကည့္ၾကတာေပါ့ဟာ”
ဒီေနရာေရာက္ၿပီးကာမွ ႏွင္းေလွ်ာမစီး လိုက္ရပဲေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္။ ယခုေဆာင္းသည္ ကိုယ့္အတြက္ ဂ်ပန္တြင္ေနာက္ဆုံးႀကဳံရသည့္ ေဆာင္းမို႔ ေနာင္ အခြင့္အေရး ထပ္ရခ်င္မွ ရ ေတာ့မည္။ ေကဘယ္ကားေပၚက ဆင္းလုိက္သည္ဆိုရင္ပဲ မ်က္ႏွာကို ေရခဲေရႏွင့္ ျဖန္းပက္လိုက္သလို ေအးသြားရသည္။
ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသမို႔ ၾကည့္လို႔ပဲ ေကာင္းေနေသးေတာ့ သည္။ ေရခဲျခစ္မႈန္ေလးေတြလို ျဖဴျဖဴမြမြ ႏွင္းဖတ္ေလးေတြကို က်ဳံးၿပီးကိုင္လိုက္သည္။ ေအးလုိက္ သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ကိုယ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕က ယခုႏွစ္ ႏွင္းေကာင္းေကာင္းမက်ခဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ သုံးရက္ေလာက္ သာ ႏွင္းက်သြားသည္။
ဟင္းသာႏွင့္ ၾကည့္ကိုပါေခၚကာ ႏွင္းေတာထဲ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ပုံကို ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကသည္။ ဆံပင္ဖုတ္သိုက္ႏွင့္ကိုယ့္ပုံစံက စြတ္ဖားေခြးႏွင့္ပင္ တူေနသေယာင္။
ေန႔လည္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးၿပီမို႔ ၀မ္းျဖည့္ဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ၀င္္ၾကသည္။ တစ္ဦး ယန္း ၁၅၀၀ ေပးရသည့္ အ၀စား ဘူေဖးလ္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ဆုိင္က မွန္မ်ားျဖင့္သာ ကာရံထားသမို႔ အျပင္ကိုလည္း အတုိင္းသာ ျမင္ေနရသည္။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း ကုန္းေပၚက စကီးစီးေန ၾကသည့္သူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ကုန္းပုကေလးမ်ားကို လႊားကနဲ ေက်ာ္စီးသြားသည္။
အရင္အပတ္က နာဂါႏိုတြင္ ႏွင္းေလွ်ာသြားစီးသည့္ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမက ေတာင္ကုန္ ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ္လည္း အဲသလို ရိုက္မည္ဟု စိတ္က ေတးထားသည္။
ငယ္ငယ္က ႏိုင္ငံတကာ ၿဂိဳလ္တုသတင္းတြင္ ၾကည့္ရသည့္ ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းေလွ်ာစီးၿပိဳင္ပြဲ၌ ျပိဳင္ပြဲ၀င္သူက ႏွင္းေလွ်ာစီးတံျဖင့္ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပၚက ေလွ်ာဆင္းလာၿပီး အရွိန္ရမွ ေလဟုန္ထဲ ပ်ံၾကြကာ ေျမျပင္ေပၚကို ေၾကာင္က် က်သကဲ့သို႔ အသာအယာ ဆင္းသက္ပုံကို အားက်မိသည္။
သူတို႔ေလာက္မလုပ္ႏိုင္လ်င္ေတာင္မွ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမ ေလာက္ေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္။ နည္းနည္းပါးပါး လဲတာ၊ ကြဲတာကေတာ့ သီးခံမည္။ အသက္အႏၱရာယ္ မရွိရင္ၿပီးေရာ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားလုိက္သည္။
စားေသာက္ၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ စေတြ႔သည့္ ကစားကြင္းငယ္ေလးထဲ ၀င္လုိက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ ယမ္း ၅၀၀။
အဲ ေနာက္မွ သည္ကစားကြင္း ကေလးက ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးထားသည့္ ကစားကြင္းကေလးမွန္း သိရသည္။ ကေလးငယ္ဆိုလို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတာင္ သိပ္မေတြ႔ရ။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားသာ။ ကုန္းကေလးကလည္း ေပ ၃၀၊ ၄၀ ေက်ာ္သာ ရွိမည္ထင္သည္။
မထူးၿပီမို႔ ကေလးငယ္မ်ားလို ႀကိဳးတပ္ထားသည့္ ေကာ္ဒယ္ျပားေလးမ်ား ကိုင္ကာ ယင္းကုန္းေလးေပၚတက္ၾကသည္။ တက္တာေတာင္ အလိုအေလ်ာက္ေရြ႔သည့္ စက္တပ္ၾကမ္းျပင္ေပၚတက္လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ကေလးငယ္ေလးမ်ား လုပ္သလို ဒယ္ျပားေလးအတြင္း ထိုင္ခ်ကာ ႀကိဳးကေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေျခေထာက္ေရွ႕ပစ္ကာ ကုန္းထက္မွ အသာကေလး ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။
တဗ်စ္ဗ်စ္္ႏွင့္ ေလွ်ာဆင္းသြားသည့္ ဒယ္ျပားေလးထက္ ထိုင္းရင္း အသည္းထဲ တညိမ့္ညိမ့္။ ေအာက္ေျခေရာက္ေတာ့ ဒယ္ျပားေလး ဆြဲကာ အေပၚျပန္တက္။ တစ္ခါ ေလွ်ာဆင္းျဖင့္ ကေလးကစားကြင္းထဲ လူႀကီးမ်ား ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကသည့္ ျဖစ္ျခင္း။
No comments:
Post a Comment