Message for yearbook

G randest
D ream on
P lanet
Being with you in campus

G od gave us
N earness
I have embraced it fearless

F abulously
D angle love
I mprinted in our pure hearts.

(NN)

ငါသည္

ငါသည္ ….
ခလုတ္ႏွိပ္တိုင္း မီးလင္းျခင္း၏ ေက်းဇူးအား ေအာက္တိုဘာမွ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
ပိုက္ေခါင္းဖြင့္တုိင္း ေရက်သည့္ စြမ္းပကားအား ရက္ ၄၀ ေက်ာ္လ်င္ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္ ….
ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္တုိင္း အင္တာနက္အၾကည္ဓါတ္ရသည့္ တန္ဖိုးအား လမ်ားမၾကာမီ သိလိမ့္ မည္။
ငါသည္….
၁၂ လရာသီ စိတ္ႏွလုံးလြတ္လပ္ျခင္း၏ တန္ဖိုးအား နာရီေပါင္း ၉၆၀ ေက်ာ္လ်င္ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
အလုပ္မလုပ္ပဲ လခစားႏုိင္သည့္ ေက်းဇူးထူးအား ႏွစ္လအတြင္း သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
ငါသည္….
ငါသည္….
အီလက္ရွင္ႀကီး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္း မလိွမ့္တစ္ပတ္ၿဖီးကာ က်င္းပေလမည့္ ေရႊျပည္ႀကီးဆီ ျပန္အုံးမည္။

ျပန္ဆုံဆည္းခ်ိန္

ကိုယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ကေလးကို ပစ္ထားခဲ့ရတာ ႏွစ္လတင္းတင္းေတာင္ရွိေရာေပါ့။ ေသာက္ လက္စ ေကာ္ဖီခြက္၊ ပစ္ခ်ထားခဲ့ တဲ့ ကေလာင္(ေဘာပင္)၊ ပြင့္လ်က္သား ဒိုင္ယာရီ၊ကေတာ့ အရင္အတိုင္း ရွိေနဆဲပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ၅၈ ရက္ ၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ၿပီး ခြဲခြာၾကရအုံးမွာပါ။ အဲဒီ တစ္ႀကိမ္္ၾကရင္ေတာ့ အခုထက္ပိုၿပီ ၾကာၾကာခြဲခြာၾကရေတာ့မွာပါ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဆုံမယ္ဆို တာလည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။
မဆုံေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ရင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူရွိခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ရင္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သတိရေနမွာပါ။ အခု က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းသြားၾကတာေပါ့။

Skiing (IV)

သည္လိုႏွင့္ လူႀကီးမ်ား ႏွင္းေလွ်ာစီးေနသည့္ ေနရာဘက္ကို ထြက္လာၾကသည္။ ေတာင္ေစာင္းေအာက္ကို ႏွင္းေလွ်ာစီးဆင္းမွသာရမည္ဆိုသျဖင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖိနပ္ေတြငွားဖို႔ ရွာသည္။
တစ္ေယာက္ကို ယန္း ၄၀၀၀ အလုိက္ေပးရမည္တဲ့။ ကိစၥမရွိ။ စကီးျပားႏွင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံမ်ား ငွားလိုက္သည္။ ေတာင္ေအာက္က ငွားစီးလာသည့္ ဖိနပ္မ်ားႏွင့္ လဲလိုက္သည္။ ဟင္းသာႏွင့္ စိုးစိုးလည္း တစ္စုံစီ ငွားသည္။ ကိုသန္း ႏွင့္ ၾကည္ကေတာ့ မစီးေတာ့ဟုဆိုသည္။

၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက ကိုယ္ေတြကို စိတ္မခ်သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အျပင္တြင္ သူအနည္းငယ္ သင္ျပေပးမည္ဟု ဆိုကာ ဆိုင္အျပင္ဘက္ကို ဦးေဆာင္ေခၚ သြားသည္။

ဖိနပ္မ်ား ထမ္းပိုးကာ ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ျဖင့္ ထြက္လာၾကသည္။ ကိုသန္းကိုလည္း ဓါတ္ပုံလွမ္း ရိုက္ခိုင္းလိုက္ေသးသည္။
အဲသည့္ေနာက္ ၀န္ထမ္းကေလးက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို ဖိနပ္ႏွင့္ ဘုတ္ျပားတပ္ ေပးသည္။ ဘုတ္ျပားခၽြတ္ခ်င္လ်င္ မည္သို႔ ခၽြတ္ရမည္ကိုလည္း သင္ျပလုိက္သည္။

ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေအာက္ကို ခ်က္ခ်င္းမဆင္းရန္ႏွင့္ ဒီအနီး၀န္းက်င္တြင္ပင္ ဘုတ္ျပားႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ရန္ အရင္က်င့္ပါဟု သူက ေျပာသည္။

စိုးစိုးကေတာ့ ဟုတ္သလိုရွိသည္။ သူက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ေကြ႔ၾကည့္သည္။ ဟုတ္လို႔ေနသည္။

ကိုယ္ႏွင့္ ဟင္းသာလည္း စိုးစိုး လုပ္သလို လိုက္လုပ္ ၾကည့္သည္။ မၾကာပါ။ ဟင္းသာေရာ ကိုယ္ပါ ဖင္ထုိင္ရက္ကေလးေတြ လဲသြားသည္။
ကိုသန္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို လိုက္ထူသည္။

အဲသည့္ေနာက္ ေတာင္ကုန္းအတိုင္း အမ်ားသူငါလို ေလွ်ာဆင္းၾကရန္ ကုန္းဆင္းရွိရာဘက္ လွည့္လိုက္ၾကသည္။
လူငယ္ေလးမ်ားက ကိုယ့္နေဘးက ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ညင္ညင္သာသာ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာကနဲ ဆင္းသြားၾကသည္။

ေတာင္ကုန္းေအာက္ကို ႏွင္းေလွ်ာစီးဆင္းသြားသူမ်ား ျပန္တက္လာႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားသည့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ဒန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ကုန္းေအာက္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ လွပါၿပီ။

ၿပီးလ်င္ ဒန္းကေလးစီးၿပီး ျပန္တက္လာမည္။ အနည္းဆုံး အတက္အဆင္း သုံးေခါက္ ေလာက္ေတာ့ စီးမည္။ ဒန္းက တစ္ခါ စီး ယမ္း ၄၀၀။ ကုန္ခ်င္ ကုန္ပါေစ။ သို႔မွသာ လာရက်ိဳးနပ္မည္။

သို႔ေသာ္ ခပ္ေျပေျပ ကုန္းကေလး ဆင္းမယ္မွ မရြယ္ခင္ ေလးငါးလွမ္းေလာက္တြင္ပင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ဖင္ထုိင္ရက္ ဘုတ္ကန ဲလဲေတာ့သည္။ ကုန္းထၾကည့္သည္။ မရ။ ထဖို႔မေျပာႏွင့္ စကီဘုတ္ အျပားတပ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ကို ေျမႀကီးေပၚ ျပားလ်က္ ျပန္ခ်ဖို႔ကိုပင္ ႀကိဳးစားၾကည့္လို႔ မရ။

ေျခေထာက္လႈပ္မရသည့္ အတူတူ လက္တြင္ ကိုင္ထားသည့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံ ႏွစ္ေခ်ာင္း အားျပဳၿပီး ထရန္ ႀကိဳးစားျပန္ေတာ့လည္း ဖင္ကေလး ၾကြလာမလိုလို ရွိၿပီးကာမွ တုတ္ေခ်ာ္ ထြက္ကာ ဖင္ထိုင္ရက္ ျပန္က်သြားသည္။

ေဘးဘီ ၀ဲယာ ၾကည့္မိေတာ့ ဟင္းသာလည္း ငုတ္တုတ္ ပုံရက္သားေလး။ စိုးစိုးကလည္း ကိုယ့္ ေနာက္မွာ ငုတ္တုတ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုသန္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို လုိက္ထူရသည္။
သူမ်ားေတြမ်ား ကုန္းေလွ်ာေလးကို ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈ တုတ္ကေလး ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ ဆင္းသြားၾကသည္။

“ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးထားရင္ သူ႔ဟာသူ အလိုက္သင့္ကေလး ေလွ်ာသြားေရာ” ဟု ဟင္းသာႏွင့္ စိုးစိုးက ေျပာသည္။
အဟုတ္ပင္။ သူတို႔ အဲသလို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကာ အလုိက္သင့္ကေလး ေလွ်ာဆင္းသြားၾကသည္။
သူတို႔ေျပာသလို လုပ္ၾကည့္သည္။ အခုမွပင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးရသည့္ အရသာကို သိရေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကုန္းဆင္းတစ္ေလွ်ာက္ အရွိန္က တက္လာသည္။ ဟိုးအေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ သုံးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေလးကို မိခင္ျဖစ္သူက ထိန္းစီး ေလ့က်င့္ေန သည္ကို လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ သူတို႔ကို တိုက္မိကုန္မွျဖင့္ ဟု စိုးရိမ္စိတ္ေပၚလာသည္။

အဲသလို ေပၚလာကာက ကိုယ့္ေျခေထာက္ကလည္း သူတို႔ဘက္ ဦးတည္မိရက္ သား ျဖစ္ေနသည္။ ကေလးကိုေတာ့ တိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူးဟု ေတြးကာ ထူပူသြားေတာ့သည္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံ ကိုလည္း ေျမႀကီးအတြင္း အားစိုက္သြင္းကာ အရွိန္သတ္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

အဲသည္ေတာ့မွ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ကေလးငယ္ေလးနား ပက္လက္လန္္ လဲသြားေတာ့သည္။
ကိုယ့္မွာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို မ်က္ႏွာမူရက္သား။ တစ္ကိုယ္တည္း ရုန္းထႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစာၾကည့္သည္။ ကိုသန္းကလည္း ဟိုးေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ က်န္ခဲ့ေလၿပီ။
ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ကူရာကယ္ရာမဲ့ၿပီ။

‘ဒိုင္းေဂ်ာ့ဘု၊?” အဆင္ေျပရဲ႕လား ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ဦးက လွမ္း ေမးသည္။
“ဟိုင္း”
ရပါတယ္လို႔သာ ေျဖလိုက္ေပမယ့္ လိပ္လို ပက္လက္က မလႈပ္မယွက္။

သူက ကိုယ့္ကို ဘယ္လို စီးရမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္လိုထိန္းရမယ္ဆိုတာေတြ ေျပာျပရွာသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ အမူအယာ လုပ္ျပသေလာက္ကိုသာ နားလည္ လိုက္ သည္။ သေဘာကေတာ့ ဘရိတ္အုပ္ခ်င္လ်င္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲခ်ၿပီး ကိုယ္ရွိန္သတ္ ရန္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္ရေပမယ့္ လူက လႈပ္မရ။ ကိုယ့္အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြား သည့္ သူက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲလို႔ ဟန္ခ်က္ယူၿပီး ေပါင္ ၁၁၇ ေပါင္ရွိသည့္ ကိုယ့္ကို ဆြဲထူသည္။

သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာေတာ့ သူက “ရတယ္၊ ရတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး” ဟု ေျပာကာ စကီးဆက္စီးဖို႔ ထြက္သြားသည္။

သူလွည့္ထြက္သြားလို႔ ငါးလွမ္း၊ ေျခာက္လွမ္းစာမွ်ပင္ မကြာခင္ ပုံရက္ ျပန္လဲသြားသည္။ သူကလွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာမည္အျပဳ သူ႔ကို သြားႏွင့္ ပါရန္ လက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး ေျပာလိုက္ သည္။ သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္အတြက္ ခရီးဖင့္ရွာမည္။

ကုိယ့္အလုပ္ကိုယ္ေလးစားသလို သူ႔အလုပ္ကိုလည္း ေလးစားပါ

http://www.news-eleven.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3227%3A2010-05-30-03-56-30&catid=78%3A2009-11-13-06-25-17&Itemid=135

Skiing (III)

ေကဘယ္ကားက ေတာင္ေပၚကို တေရြ႕ေရြ႕တက္လာသည္ႏွင့္ ႏွင္းမ်ား အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ႀကဲပက္လို႔ထားသည့္ ေတာင္ေစာင္းမ်ားကို အနီးကပ္ျမင္လာရသည္။ ေတာင္ထိပ္နားနီးလာေတာ့ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည့္ ႏွင္းလြင္ျပင္ႀကီးထက္ ႏွင္းေလွ်ာစီးေန သည့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို မႈန္ပ်ပ်ေလး ျမင္လိုက္ရသည္။

“ဟုိမွာၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာၾကည့္စမ္။”
“ဟုတ္ပ။ လွမွလွ”
“ငါတို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ ျပန္ရွာ ငွားၾကည့္ၾကတာေပါ့ဟာ”

ဒီေနရာေရာက္ၿပီးကာမွ ႏွင္းေလွ်ာမစီး လိုက္ရပဲေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္။ ယခုေဆာင္းသည္ ကိုယ့္အတြက္ ဂ်ပန္တြင္ေနာက္ဆုံးႀကဳံရသည့္ ေဆာင္းမို႔ ေနာင္ အခြင့္အေရး ထပ္ရခ်င္မွ ရ ေတာ့မည္။ ေကဘယ္ကားေပၚက ဆင္းလုိက္သည္ဆိုရင္ပဲ မ်က္ႏွာကို ေရခဲေရႏွင့္ ျဖန္းပက္လိုက္သလို ေအးသြားရသည္။

ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသမို႔ ၾကည့္လို႔ပဲ ေကာင္းေနေသးေတာ့ သည္။ ေရခဲျခစ္မႈန္ေလးေတြလို ျဖဴျဖဴမြမြ ႏွင္းဖတ္ေလးေတြကို က်ဳံးၿပီးကိုင္လိုက္သည္။ ေအးလုိက္ သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ကိုယ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕က ယခုႏွစ္ ႏွင္းေကာင္းေကာင္းမက်ခဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ သုံးရက္ေလာက္ သာ ႏွင္းက်သြားသည္။

ဟင္းသာႏွင့္ ၾကည့္ကိုပါေခၚကာ ႏွင္းေတာထဲ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ပုံကို ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကသည္။ ဆံပင္ဖုတ္သိုက္ႏွင့္ကိုယ့္ပုံစံက စြတ္ဖားေခြးႏွင့္ပင္ တူေနသေယာင္။

ေန႔လည္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးၿပီမို႔ ၀မ္းျဖည့္ဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ၀င္္ၾကသည္။ တစ္ဦး ယန္း ၁၅၀၀ ေပးရသည့္ အ၀စား ဘူေဖးလ္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ဆုိင္က မွန္မ်ားျဖင့္သာ ကာရံထားသမို႔ အျပင္ကိုလည္း အတုိင္းသာ ျမင္ေနရသည္။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း ကုန္းေပၚက စကီးစီးေန ၾကသည့္သူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ကုန္းပုကေလးမ်ားကို လႊားကနဲ ေက်ာ္စီးသြားသည္။

အရင္အပတ္က နာဂါႏိုတြင္ ႏွင္းေလွ်ာသြားစီးသည့္ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမက ေတာင္ကုန္ ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ္လည္း အဲသလို ရိုက္မည္ဟု စိတ္က ေတးထားသည္။

ငယ္ငယ္က ႏိုင္ငံတကာ ၿဂိဳလ္တုသတင္းတြင္ ၾကည့္ရသည့္ ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းေလွ်ာစီးၿပိဳင္ပြဲ၌ ျပိဳင္ပြဲ၀င္သူက ႏွင္းေလွ်ာစီးတံျဖင့္ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပၚက ေလွ်ာဆင္းလာၿပီး အရွိန္ရမွ ေလဟုန္ထဲ ပ်ံၾကြကာ ေျမျပင္ေပၚကို ေၾကာင္က် က်သကဲ့သို႔ အသာအယာ ဆင္းသက္ပုံကို အားက်မိသည္။

သူတို႔ေလာက္မလုပ္ႏိုင္လ်င္ေတာင္မွ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမ ေလာက္ေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္။ နည္းနည္းပါးပါး လဲတာ၊ ကြဲတာကေတာ့ သီးခံမည္။ အသက္အႏၱရာယ္ မရွိရင္ၿပီးေရာ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားလုိက္သည္။

စားေသာက္ၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ စေတြ႔သည့္ ကစားကြင္းငယ္ေလးထဲ ၀င္လုိက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ ယမ္း ၅၀၀။

အဲ ေနာက္မွ သည္ကစားကြင္း ကေလးက ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးထားသည့္ ကစားကြင္းကေလးမွန္း သိရသည္။ ကေလးငယ္ဆိုလို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတာင္ သိပ္မေတြ႔ရ။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားသာ။ ကုန္းကေလးကလည္း ေပ ၃၀၊ ၄၀ ေက်ာ္သာ ရွိမည္ထင္သည္။

မထူးၿပီမို႔ ကေလးငယ္မ်ားလို ႀကိဳးတပ္ထားသည့္ ေကာ္ဒယ္ျပားေလးမ်ား ကိုင္ကာ ယင္းကုန္းေလးေပၚတက္ၾကသည္။ တက္တာေတာင္ အလိုအေလ်ာက္ေရြ႔သည့္ စက္တပ္ၾကမ္းျပင္ေပၚတက္လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ေနာက္ကေလးငယ္ေလးမ်ား လုပ္သလို ဒယ္ျပားေလးအတြင္း ထိုင္ခ်ကာ ႀကိဳးကေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေျခေထာက္ေရွ႕ပစ္ကာ ကုန္းထက္မွ အသာကေလး ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။

တဗ်စ္ဗ်စ္္ႏွင့္ ေလွ်ာဆင္းသြားသည့္ ဒယ္ျပားေလးထက္ ထိုင္းရင္း အသည္းထဲ တညိမ့္ညိမ့္။ ေအာက္ေျခေရာက္ေတာ့ ဒယ္ျပားေလး ဆြဲကာ အေပၚျပန္တက္။ တစ္ခါ ေလွ်ာဆင္းျဖင့္ ကေလးကစားကြင္းထဲ လူႀကီးမ်ား ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကသည့္ ျဖစ္ျခင္း။

Skiing (II)

ကုန္းျမင့္ တစ္ေၾကာ ေကြ႔ကာ ၀ုိက္ကာ ဘက္စ္ကားႏွင့္ တက္လာၿပီး ၁၅မိနစ္ေက်ာ္ အၾကာ တြင္ ေတာင္ေျခစခန္းကို ေရာက္လာသည္။ ရထားေပၚက ျမင္ခဲ့ရသည့္ ဆီးႏွင္းမ်ား ဖုန္းေန သည့္ ေတာင္ထိပ္ဆီသို႔ ယင္းေတာင္ေျခစခန္းမွ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ေကဘယ္ကားမ်ားျဖင့္ ထပ္ သြားၾကရမည္ျဖစ္သည္။

ေတာင္ေပၚမတက္ခင္ လိုအပ္သည့္ ႏွင္းေတာစီး ကိရိယာမ်ား ငွားရန္ ေတာင္ေျခက အငွားဆိုင္အတြင္း ၀င္ လိုက္ၾကသည္။

ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့ ကိုယ့္လိုပင္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ား ငွားရမ္းေနသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဂ်ပန္စာကၽြမ္းက်င္သည့္ ဟင္းသာက ဦးေဆာင္ၿပီး ငွမ္းရမ္းမည့္ ပစၥည္းစာရင္းကို ပုံစံစာရြက္ တြင္ ျဖည့္သည္။


ႏွင္းကာမ်က္မွန္တစ္လက္ ကို ယမ္း ၁၀၀၀ ဆိုသျဖင့္ သုံးလက္ငွားလိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ႏွင္းေတာထဲ စီးဖို႔လည္ရွည္ ႏွင္းေတာစီး ဖိနပ္ေလးစုံငွားသည္။ ကိုသန္းကိုေတာ့ ေရယက္လုိ ေျခနင္းျပားအရွည္ႏွင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖိနပ္ ငွားခုိင္းလိုက္သည္။ ၿပီးလ်င္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စီးၾကမည္။

ၾကည္ကေတာ့ ေရစိုခံသည့္ အ၀တ္အစားမပါလာသျဖင့္ မိုးကာသားႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ အားကစား၀တ္စုံလို ၀တ္စုံတစ္စုံငွားသည္။

အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဖိနပ္စင္မ်ားဆီသို႔ သြားသည္။
ေျခေထာက္ ဆိုက္က ၂၃ စင္တီမီတာ ရွိသမို႔ ဆိုက္ ၂၃ ကို ေရြးယူလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေျခသလုံး အလယ္နားေလာက္အထိရွည္သည့္ ဖိနပ္က ထူလွသျဖင့္ ေျခဖိေနာင့္ႏွင့္ ခံကာ တစ္ေနသည္။

ဆက္သြင္းမရေတာ့သမို႔ ေျခဖမိုး ေပၚကို ထိမ္းပတ္ထား သည့္ သံဘတ္ကယ္ေတြ အကုန္ု ျဖဳတ္သည္။ မရ။ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြျဖဳတ္ၾကည့္သည္။ မရ။ အဆုံးမေတာ့ ဆိုက္ ၂၄ ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဒါလည္း မေတာ္ျပန္။ ေနာက္ဆုံး ၂၅ ႏွင့္ က်မွ ေျခေထာက္အထဲ သြင္းလို႔ ရသြားသည္။

ဖိနပ္ႀကီး စီးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့လည္း တကယ့္ကို ခဲဆြဲၿပီးေလွ်ာက္ရသလို စိတ္ သြားတိုင္း ေျခေထာက္မပါ။

ေခၽြးေတြကလည္း စို႔လာသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျခက်င္း အထက္နားက စၿပီး ခ်ဳပ္ထားသလိုမ်ိဳး။ မဆီမဆိုင္ လည္ပင္းကပါ တစ္ဆို႔ဆို႔။ ရင္ေခါင္းကလည္း ေဘာ္လီ က်ပ္က်ပ္ ၀တ္ထားရသလုိ အသက္ရႈမ၀ခ်င္။


ဟင္းသာကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ေမာႀကီး ပန္းႀကီးႏွင့္ ဖိနပ္ကို စြတ္ေနသည္။
“အိခ်္…အားး။။ မရဘူးဟ”
“ဆိုက္ႀကီးတာေျပာင္း၀တ္ၾကည့္ပါလား”
“ဒါက ၂၆ ဟ”

သူလည္း မရသည့္အဆုံး ဆိုင္၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး အကူအညီေတာင္း ေတာ့သည္။ အဲသည္က်မွ က်က်နန ဖိနပ္စီးလုိ႔ရသြားေတာ့သည္။
“ေဟး။ အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီ။”
ဟုတ္သည္။ ႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားက စကၠဴဖတ္ ေသးေသးေလးမ်ား ဆုပ္က်ဲခ်လိုက္သည့္ႏွယ္။
ဆိုင္အျပင္ဘက္ကို ကေသာကေမ်ာေလးထြက္လုိက္ၾကသည္။ ေလးေနသည့္ ဖိနပ္ကို အာရုံ မထားအားေတာ့။

ႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားၾကား ဓါတ္ပုံရိုက္မည္ဟုမွ မႀကံခင္ ႏွင္းက ျပန္စဲသြားသည္။
သို႔ႏွင့္ ေတာင္ေပၚတက္ၾကရန္ ေကဘယ္ကားစီးဖို႔ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာ နားသြားၾကသည္။ အသြားအျပန္ လက္မွတ္ ယမ္း ၁၈၀၀ အစား ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္လ်င္ ယမ္း ၁၅၀၀ ႏွင့္ ရမည္ဆိုသျဖင့္ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ ထပ္ေစာင့္ၾကသည္။

ခဏၾကာေတာ့ ဟင္းသာ လက္မွတ္သြားျဖတ္သည္။ ျပန္လာေတာ့ လက္မွတ္က ပါမလာ။
“ကိုသန္းအတြက္ ငွားထားတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံေတြ၊ ဖိနပ္ေတြပါရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ အတြက္ ၃၉၀၀တဲ့။”
“ဟဲ့ မ်ားလိုက္တာ။”
“ငါတို႔ အဲဒီဖိနပ္ ျပန္လဲလို႔ ရမရ ဆိုင္ကို သြားေမးၾကည့္ရေအာင္”

ကိုသန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုးစိုးႏွင့္ ယင္းႏွင္းေလွ်ာစီးတံႀကီးေတြ? ဖိနပ္ဘုတ္ျပားေတြ ကိုင္ကာ ဓါတ္ပုံ ရုိက္ေနၾကသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ထဲ၀င္သြားၿပီး ဆုိင္၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးကို ေမးေတာ့ ရသည္ ဆိုသျဖင့္ ကိုသန္းကို လွမ္းေခၚကာ သူစီးထားသည့္ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ခုိင္းၿပီး ကိုယ္ေတြ စီးသည့္ ဖိနပ္မ်ိဳးႏွင့္ ျပန္လဲရသည္။

သို႔ႏွင့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ေကဘယ္ကားႀကီး စီးၿပီး ေတာင္ေပၚ တက္ခဲ့ၾကသည္။

Skiing (I)

ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔။ အေအးဓါတ္ကဲသည့္ ေဖေဖၚ၀ါရီနံနက္ခင္းတစ္ခု။ ထိုေန႔က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးရန္ ခ်ိန္းထားသျဖင့္ ေစာေစာအိပ္ရာ က ထလိုက္သည္။ အတူတူစီးၾကမည့္ ရထားတြဲ လြဲမည္စိုးသျဖင့္ ကိုသန္းႏွင့္ က်ိဳတိုမွ သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ ၿပီးလွမ္းႏိႈးလိုက္သည္။ သူတို႔ကလည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဟု ဆိုသည္။

အဲ့သည့္ေနာက္ က်ိဳတိုဘက္သြားမည့္ ရထားမွီရန္ စက္ဘီးေျခကုန္နင္းေတာ့သည္။ က်ိဳတုိ မေရာက္ခင္ ယာမာရွိနဟု ေခၚတြင္သည့္ ဘူတာတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳ ထားသည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္ ရထားေျပာင္းစီးကာ ရွီဂဘူတာသို႔ သြားရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္း ဘူတာေရာက္လ်င္ ဘတ္စ္ကား ထပ္စီးကာ ႏွင္းေလ်ာသြားစီးၾကမည့္ ေတာင္ေျခကို သြားရ မည္ျဖစ္သည္။

ယာမာရွိနေရာက္ေတာ့ ရွိဂဘူတာသြားမည့္ ကိုးေဆးလိုင္းဘက္ ကိုသန္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာၾကသည္။
မ်က္ႏွာမူကာ ေစာင့္ေနသည့္ ဘက္ျခမ္းတြင္ ၁၀မိနစ္ေက်ာ္ ၁၅ မိနစ္အထိ ရထားက တစ္စီးမွ မလာ။ လူေတြကလည္း တန္းစီမေန။

“ဟိုဘက္အျခမ္းက ရထားစီးရမယ္ထင္တယ္” ဟု ကိုသန္းက ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သြားရ မည့္ ဘူတာကို ညာဘက္အျခမ္းက စီးရန္ မွ်ားျပထားသည္။

ရထားအခ်ိန္ဇယားျပထားသည့္ ဒီဂ်စ္တယ္ဘုတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရထားတစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္က်မည္တဲ့။ ရထား၀န္ထမ္းေလး တစ္ဦးကလည္း စပီကာငယ္ျဖင့္ ေၾကညာေနသည္။
“ဟို ၀န္ထမ္းေလးကို သြားေမးရေအာင္။”
ကိုသန္းေျပာသလိုပင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက စီးရမည္။

မၾကာခင္ ရထားေဟာင္းႀကီး တစ္စင္း ေလးတြဲတြဲျဖင့္ ဘူတာတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။ ရထား၀န္ထမ္းေလးက ထိုရထားကို စီးရန္ အနားလာေျပာသျဖင့္ ကေသာကေမ်ာ ရထားထဲ ေျပး၀င္လိုက္ၾကသည္။ ဒီအတိုင္းဆိုလ်င္ က်ိဳတိုမွ လာမည့္ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လြဲေတာ့မည္ ထင္သည္။

သူငယ္ခ်င္း ဟင္းသာ ကို ဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
"နင္ဘယ္မွာလဲ။"
"ရထားေပၚမွာ။"
"အျမန္ရထားလား။ အေႏွးလား။"
"အျမန္ရထားျဖစ္မယ္။ အေတာ္ျမန္ပုံပဲ" ဟု ဟင္းသာက ဆိုသည္။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ လြဲေျခၿပီ။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ရွီဂ ဘူတာက်မွ ဆုံၾကရန္ ေျပာလိုက္သည္။ အျမန္ရထားေပၚလိုက္ပါသြားသည့္ သူတို႔အား ရွိဂဘူတာတြင္ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုသန္းကို ေစာင့္ေပးရန္ ေျပာလိုက္သည္။

XXXXXXXXXXXX

ေနာက္သုံးဘူတာအေရာက္မွာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္းသြားသည္။ ရထားေပၚတြင္ လည္း လူအေတာ္ရွင္းသြားသည္။ လြတ္သြားသည့္ ႏွစ္ေယာက္ခုံတစ္ခုေပၚ ပစ္ထိုင္ခ်ၿပီး ခဏေမွးရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ကိုသန္းက ေနာက္က ခုံတြင္ ၀င္ထိုင္လုိက္သည္။

ရွီဂျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ဒီၿမိဳ႕မ်ား ဆီကိုေတာ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ အျမင္ဆန္းလို႔ ေနသည္။ စပါးကြင္းက်ယ္က်ယ္ အိမ္ပုပုငယ္ငယ္မ်ားႏွင့္ ဟိုးအေ၀းက ေတာင္္ညိဳညိဳေတြကို လွမ္းျမင္ေန ရသည္။

ေနာက္တစ္ဘူတာတြင္ အသက္၈၀ နီးပါး အဘြားတစ္ဦး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ရထားေပၚက ဆင္းသြားသည္။

ရထားက ေတာင္ေတြရွိလာဘက္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာေလေလ ေတာင္ညိဳညိဳထိပ္က ႏွင္းစိုင္ ေတြကို ျမင္လာရေလေလ ျဖစ္သည္။
ကိုသန္းကို ေျပာျပဖို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ဟၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ မနက္က အေစာႀကီး ထခဲ့ၾကရသည္ကိုး။

ရွီဂဘူတာနားနီးလာေလေလ ဆီးႏွင္းဖုံးလႊမ္းေနသည့္ ေတာင္ညိုညိုကို အနီးကပ္ ျမင္လာရ ေလျဖစ္သည္။ ဒါ ဘီ၀ကို႔ေတာင္ၾကားပဲျဖစ္မည္။

“ကိုသန္း ဆင္းၾကရေအာင္။”
မလႈပ္။
“ကိုသန္း ဆင္းၾကရေအာင္။”

“ကိုသန္း”
ဒုန္း။ ဒုန္း။
ထုိင္ခုံေနာက္မွီကိုထုလိုက္ေတာ့မွ ကိုသန္း လန္႔ဖ်န္႔ ႏိုးလာသည္။
“ေရာက္ၿပီလား။”
“အင္း။ ေရာက္ၿပီီ။”

ရထားတြဲ ေရွ႕ေပါက္တြင္ ဆင္းမည့္သူ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးသာရွိသည္။
ေနာက္ေပါက္တြင္ေတာ့ လူအနည္းငယ္ဆင္းမည္။
ဟင္။

“ဟဲ့။”
ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေနာက္ေပါက္က ဆင္းမည့္သူမ်ားမွာ ဟင္းသာႏွင့္ အဖြဲ႕ျဖစ္ေနသည္။ ရထားတစ္စီးတည္းအေပၚမွာ တစ္တြဲတည္း အတူစီးလာၿပီးကာမွ လြဲၾကရသည္။
“ဟဲ့၊ နင္ေျပာေတာ့ အျမန္ရထားနဲ႔ဆို။”
“ဟီးဟီး။ စီးလာတုန္းက အျမန္ရထားလားလို႔႔။ “

ဟင္းသာႏွင့္ အတူ ၾကည္ႏွင့္ စိုးစုိးပါလာသည္။ ဘူတာအျပင္ဘက္မွာ လူသူကင္းရွင္းလွ သည္။ ဘူတာအျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေတာင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဓါတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ျပင္ၾက ေတာ့သည္။
“ငါတို႔ ဘတ္စ္ကား အခ်ိန္ၾကည့္ရအုံးမယ္ေနာ္” ဟုဆိုၿပီး ဟင္းသာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေပ ၂၀ သာသာအကြာရွိ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ေလးဆီသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ မွတ္တိုင္ေလးနား ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို သတိယခ်င္သလိုျဖစ္သြားသည္။

အမိုးသာရွိၿပီး ထိုင္ခုံမရွိသည့္ လူနားေနစရာေလးႏွင့္ မွတ္တိုင္ေလးမွာ သံေခ်းလည္း တက္ လို႔ေနသည္။

ဟင္းသာက ဘတ္စ္ကားအခ်ိန္ဇယားကို ၾကည့္ၿပီး “ဘတ္စ္ကားက ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ မွလာမယ္။ ငါတို႔ ဓါတ္ပုံဆက္ရိုက္ၾကတာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ဒီလိုႏွင့္ ဘက္စ္ကားႀကီးတစ္စီး ဆိုက္လာသည္။
လူတစ္ဦးမွ မပါလာသည့္ ဘတ္စ္ကားႀကီးေပၚ ငါးေယာက္သား အူယားဖားယား တတ္လိုက္ ၾကသည္။ ရႈခင္းေကာင္းေကာင္းျမင္ရဖို႔ ကားေရွ႕ဆုံးခုံမ်ားတြင္ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။


“ငါတို႔ ခ်ည္းပါပဲလား။ ငါတို႔အတြက္ သီးသန္႔စင္းလုံးငွားဘတ္စ္ေပါ့။ ခြီးခြီးခြီး။”
မၾကာပါ။ လူငယ္စုံတြဲေလး တက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိသားစုတစ္စု။ေနာက္ ႏွင္းေလွ်ာစီးကိရိယာမ်ားႏွင့္ လူသုံးဦး။

outing

ဒီေန႔ေတာ့ တရုတ္သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ က်ိဳတို၊ ရွီဂ်ိဳး-ကာရာဆုမား က ဘူေဖး စတိုင္ စာရာ (Buffet Style Sara) ဆိုတဲ့ အ၀စား စားေသာက္ဆိုင္ကေလးမွာ ေန႔လည္စာ စားျဖစ္ၾကပါ တယ္။ စားတယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔ရဲ႕ host family မစၥစ္ခါ၀ခါမိက ဖိတ္လို႔ပါ။

စားေသာက္ ဆိုင္က Cocon Karasuma လို႔ ေရးထားတဲ့ အေဆာက္အဦးရဲ႕ သုံးလႊာမွာပါ။ အဲဒီ သုံးလႊာမွာ တျခား စားေသာက္ဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ေလးကေတာ့ လူလည္းမ်ား သလို စားဖို႔ တန္းစီၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ အေတာ္္မ်ားပါတယ္။

မစၥစ္ခါ၀ခါမိက ႀကိဳတင္ ဘြတ္ကင္ လုပ္ထားတဲ့အတြက္ သုံေယာက္သား တန္းၿပီး ၀င္သြားလို႔ ရပါတယ္။ အျပင္က သဘာ၀ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရႏိုင္ပါရက္နဲ႔ အလင္း၀င္ တဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြကို ပိတ္ကြယ္ သလိုျဖစ္ေနတဲ့ အတြင္းဒီဇိုင္းအျပင္အဆင္ေၾကာင့္ ဆုိင္ကေလးက ရုတ္တရက္ ဆိုရင္ ေမွာင္ ကုပ္ကုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။

စားပြဲထိုးကေလးက စားခ်ိန္ မိနစ္ ကိုးဆယ္ သတ္မွတ္ ထားေၾကာင္း၊ အ၀စားလို႔ရတဲ့ အစား အေသာက္အျပင္ အေဖ်ာ္ယာမကာ ေသာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ သီးသန္႔ထပ္ မွာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း လာရွင္းျပပါတယ္။

မစၥစ္ခါ၀ခါမိက သူ႔ရဲ႕ ေယာက္မ ေရာက္မလာေသးတဲ့ အတြက္ ထပ္ေစာင့္လို႔ ရမလားလို႔ ေမးေတာ့ အခု ဧည့္သည္တို႔ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ကေနစၿပီး အခ်ိန္မွတ္တာပါလို႔ စားပြဲထိုးက ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သုံးေယာက္သား အစားအေသာက္ေတြ စယူဖို႔ ျပင္ၾကပါေတာ့တယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ ေန႔လည္ စာ အိမ္က နည္းနည္းစားလာတာနဲ႔ သိပ္မစားေတာ့ပါဘူးလို႔ တြက္ထားလိုက္တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ျမင္ေနၾက၊ စားေနၾက ၾကက္ရယ္၊ အမဲစတိတ္ရယ္၊ ငါးရယ္ကို လွေအာင္ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းအမယ္ေတြပါပဲ။

အသစ္အဆန္းဆိုလို႔ သရက္သီးမွဲ႔ကို စက္နဲ႔ေမႊၿပီး ေရႊဖရုံသီးနဲ႔ ေရာနယ္ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေလးပါပဲ။ အဲဒါေလးက စားလို႔လည္း အေတာ္ေကာင္းလို႔ မစၥစ္ခါ၀ခါမိကိုလည္း အဲဒါေလး စားၾကည့္ဖို႔ ညြန္းလိုက္ပါ ေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔ စစားတုန္းမွာပဲ မစၥစ္ခါ၀ခါမိရဲ႕ ေယာက္မ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကလည္း ခါ၀ခါမိပါပဲ။ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးရုိးနာမည္မို႔ ပါ။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္နာမည္ကေတာ့ မိတိုရိပါ။ မစၥမိတိုရိက အိႏၵိယကို အလည္အပတ္သြားရာက ေန ျပန္ေရာက္လာတာ မၾကာ ေသးပါဘူး။

အိႏၵိယႏိုင္ငံကို ဘယ္လုိျမင္သလဲ။ ဘာထူးလဲလို႔ ေမးၾကေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းေန တဲ့သူေတြ၊ အစားအစာ ေတာင္းေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူစီးလာတဲ့ တိုးဘတ္စ္ႀကီး ယာဥ္ေက်ာ တစ္လိုင္းကေန ေနာက္တစ္လိုင္းကို ေျပာင္းၿပီး တျခားကားေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းတက္သြားတာကို အထူးအဆန္းအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပ ေနပါတယ္။ ငါတို႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း အဲသလိုပါပဲလို႔ ကိုယ္က သူ႔ကို ေျပာမိ ပါေသး တယ္။

ကိုယ္လည္း မစားဘူး၊ မစားဘူးနဲ႔ အခ်ိဳပြဲအပါအ၀င္ သုံးပြဲေလာက္ စားလိုက္မိတာ အခုထိ ရင္ေခါင္းထဲ ေတာင့္ေနတုန္းပါပဲ။ အေအးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေသာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီဆိုင္က မနက္ ၁၁ နာရီကေန ညေန ငါးနာရီ ၾကားဆိုရင္ တစ္ေယာက္ ယန္း ၁၆၀၀ႏႈန္းယူပါ တယ္။ ညစာအတြက္ဆိုရင္ နည္းနည္း ပိုေစ်း ႀကီးပါတယ္။

မိနစ္ ၉၀ မျပည္ခင္မွာ အခ်ိန္ေစ့ေတာ့ပါမယ္လို႔ စားပြဲထိုးက ေျပာတာနဲ႔ ေလးေယာက္သား စကားလည္း ျဖတ္၊ အစားလည္း ျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ဟိုစတိုးဆိုင္၀င္၊ ဒီစတိုးဆိုင္၀င္နဲ႔ ၀င္ၿပီး က်ိဳတို ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနား အေရာက္ မွာ ေျမေအာက္ ရထားစီးဖုိ႔ ဆင္းလာ ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီရက္ေတြက ဂ်ပန္မွာ ရုံးပိတ္ရက္ရွည္ရတဲ့ Golden week ျဖစ္တာေရာ၊ ဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္တာေရာ ေၾကာင့္ပါ ရွိဂ်ိဳးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေတြကလည္း မ်ားလွပါတယ္။

ေျမေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က ကလဲနက္မႈတ္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖတာေတြ႔ တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ပရိသတ္ထိုင္ဖို႔ ခ်ေပးထားတဲ့ ခုံတန္းေလးေတြမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတးသြားေလးကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။

ဒီေန႔က ေနကလည္းသာသမို႔ ရာသီဥတုလည္း သာယာၿပီး အခ်မ္းလည္း ေပါ့လို႔ေနပါတယ္။ အိမ္အျပန္ ရထားေပၚ ကေန ျမင္ရတဲ့ ေန၀န္းနီနီနဲ႔ ေန၀င္ဆည္းဆာရဲ႕အလွကလည္း ညေနခင္း ေလးရဲ႕ အလွကို ပိုၿပီး ပီျပင္ေစလုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။

အစာျပတ္ေနတဲ့ စိတ္

ဇီဇာေၾကာင္ေနတဲ့ စိတ္
မေရာင့္ရဲခ်င္တဲ့ စိတ္
အပူအစပ္ေရွာင္ခ်င္တဲ့ စိတ္
အငန္၊ အခါး မေတြ႔လိုတဲ့ စိတ္
အခုေတာ့ အစာျပတ္ေန။

-ism that can’t elucidate

Pluralism, dualism
Monism or whatever

Egoism, altruism
Individualism or whatever

Capitalism, Socialism
Fabianism or whatever

Communism, Nazism
Fascism or whatever

Nationalism, patriotism
Chauvinism or whatever

Feminism, Masculism
Sexism or whatever

Materialism, humanism
Animalism or whatever

Radicalism, extremism
Fanaticism or whatever

Sensationalism, Heroism,
Cowardism or whatever

Modernism, liberalism
Conservatism or whatever

Nepotism, favoritism
Cronyism or whatever

The endless -ism
Bugging and nagging
Reluctantly hugging and cuddling.

ေခါင္းစဥ္မဲ့

မေသာက္လည္းမူး
ေသာက္လည္းမူးလို႔
မထူးသမို႔
ေသာက္ရင္းမူးအုံးမည္။

မေပ်ာ္လည္း ၿပဳံး
ေပ်ာ္လည္း ၿပဳံးမို႔
ေပ်ာ္ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေပ်ာ္
ၿပဳံးအုံးမည္။

မႏွင္လည္းခက္
ႏွင္လည္း ခက္သမို႔
ခက္ခက္နဲ႔ပဲ
ႏွင္အုံးမည္။

(ေရးခ်င္ရာ ေရးသမို႔ ေတြးခ်င္ရာေတြးႏိုင္သည္။)

way back home

Whirled wind
Broken umbrella
Gotten wet
Soaked in rain
Dark road
Unlit posts
Sweated soul
Deserted route
That’s the way back to my refuge.

ေလကတိုး
ထီးက က်ိဳး
မိုးက စို
ေရက ရႊဲ
လမ္းကေမွာင္
မီးက မဲ့
ေခၽြးက ျပန္
လူက ျပတ္
ငါ့ရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းထက္။

Ego and me

He and me
Inseparable
The older I am
The bolder he is
I can’t stop
Cultivating,
Plowing,
Fertilizing
And nurturing him
He is killing me
So long as I can’t kill him.

In a shared evil

Whose is the greater blame in a shared evil?
She who sins for pay, or he who pays for sin?
(Sor Juana Inés de la Cruz, seventeenth century, Mexico)

http://www.myanmar.mmtimes.com/2010/news/461/news01.html

ဆရာ ဒီစာေတြ ဖတ္ရတာ ရင္ထဲေအာင့္လွတယ္။

http://www.myanmar.mmtimes.com/2010/news/461/news06.html

http://www.myanmar.mmtimes.com/2010/news/461/news01.html

http://www.myanmar.mmtimes.com/2010/news/461/news02.html

အသုံးျပတ္တတ္တဲ့ ငါ့အတြက္ စာအုပ္ပုံၾကားညွပ္ သိမ္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံထုပ္ေလးထုတ္ေပး တတ္တဲ့ ငါ့ဆရာ။
အဖိုးမတန္တဲ့ ပု၀ါပိုင္းေလး ေပးတာေတာင္ ၀မ္းသာအားရ အေလးးထား သုံးျပခဲ့တဲ့ ငါ့ဆရာ။
ညစာထမင္းခ်ိဳင့္ကို ဆာေလာင္ေနတဲ့ ငါ့အတြက္ ခ်န္ထားေပးတတ္တဲ့ ငါ့ဆရာ။
ငါရွိတဲ့ညေတြ အဆဲေခၽြတာ အေနျခိဳးျခံေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဆရာ။
ညဦးယံမွာ အေမ လို႔ ေယာင္ရမ္း တမ္းတ တတ္ခဲ့တဲ့ငါ့ဆရာ။
တေရးအႏိုး အိမ္မျပန္ရေသးတဲ့ငါ့ကို ေတြ႔ရင္ ျပန္ေတာ့ ညဥ့္နက္ၿပီ သမီး လို႔ ႏွင္တတ္တဲ့ ငါ့ဆရာ။
ပ်င္းေလတိုင္း ပတၱလားကို ထင္သလို တီးတတ္တဲ့ ငါ့ကို ဒိုေရမီဖာ..သံစဥ္ထြက္ ေအာင္ တီးျပသင္ျပေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဆရာ။
စာဖတ္ပ်င္းေလတဲ့ ငါ့ကို စာေတြခ်စ္ေလတဲ့ ဆရာက ကဗ်ာေတြေရးေပးလို႔ စာေတြ ဖတ္ေစခဲ့ တယ္။
လူေျခတိတ္ဆိတ္တဲ့ရုံးခန္းနဲ႔ ညတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဆရာ့ေၾကာင့္ ငါ့စိတ္ကို လုံၿခဳံ ေႏြးေထြးေစခဲ့ တယ္။
ဒါေတြကို ငါဘယ္တုန္းကမွ ထုတ္မေျပာမိခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ား မေျပာျဖစ္ခဲ့ရတာလဲ။
(တာ၀န္မေက်သူဟာ ပိုၿပီး ေနာင္တ ရတတ္စၿမဲပါ ဆရာ။)

My Ongoing Thesis

Review Literature
Frame Theory
No Hypocrite. Just Hypothesis
Develop Models
Have Method
Not Regret but Regress.

Stata and Paper
Playing the software game called Stata
Necessarily putting the data
Regressing the growth with corruption and media
Checking the results and their behaviors
Yet hard to interpret their manners
Discrepancy in what I want and what you give
That’s what you call it academic PAPER!

ဆရာ

ငါ အေဖာ္မဲ့တဲ့ ညေတြ
ငါ့အတြက္ ကဗ်ာေတြ
ရြတ္ေပးတတ္တဲ့ ဆရာ။

ငါ ဆာေလာင္တဲ့ ညေတြ
ငါ့အတြက္ မုန္႔ထုပ္ကေလး
လာခ်ေပးတတ္တဲ့ ဆရာ။

ငါ့မ်က္ႏွာ ညုိးႏြမ္းတဲ့အခါ
ရယ္ဖို႔ ဟာသေတြ
ေျပာေပးတတ္တဲ့ ဆရာ။

ငါ့မ်က္ႏွာ ခက္ထန္တဲ့အခါ
အလိုက္တသိ
တိတ္ဆိတ္ေပးတတ္တဲ့ ဆရာ။

ငါ အနားသြားတဲ့အခါ
ပုလင္းကို အသာတြန္းဖယ္ ၀ွက္ရင္း
ဆရာ မေသာက္ေတာ့ဘူး လို႔
ေျပာတတ္တဲ့ဆရာ။

ပိုက္တစ္ေခ်ာင္း ႏွာေခါင္းမွာတပ္လုိ႔
အေနခက္လည္း
ငါ့အတြက္ မေမာတမ္း
ႏွလုံးသားအာဟာရ စာေပေတြ
ေျပာျပတဲ့ဆရာ။



ငါ့အတြက္ ငါ့ထက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာ။
ငါ့အတြက္ ငါ့ထက္ ၀မ္းနည္းေပးခဲ့တဲ့ဆရာ။
ငါ့အတြက္ ငါ့ထက္ ဂုဏ္ယူေပးခဲ့တဲ့ဆရာ။

မိဘႏွင့္လည္း မျခားသူ။
မိတ္ေဆြေကာင္းလည္း ျဖစ္ခဲ့သူ။
ရဲေဘာ္ရဲဘက္။

သို႔တိုင္ေအာင္
မေက်နပ္ဘူးဆရာ။

ဘာေၾကာင့္မ်ား စိတ္ခ်လက္ခ်
စြန္႔ခြာသြားႏိုင္တာလဲ။

ဘာေၾကာင့္မ်ား ေနာက္တစ္ႀကိမ္
ေတြ႔ခြင့္ မေပးေတာ့တာလဲ။

ဘာေၾကာင့္မ်ား.........ဘာေၾကာင့္မ်ား။

April Medical check-up

ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းမွာ ေဆးစစ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔က ကိုယ္တို႔ဌာနရဲ႕ ဆရာကိုယ္တိုင္လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေပးမယ့္ ဟာနမိ (ခ်ယ္ရီပန္းၾကည့္ပြဲ) ရွိပါတယ္။ လိုက္မယ္လို႔လည္း ရည္ရြယ္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ညက ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲကို အာရုံတက္ခ်ိန္နီးပါးၾကည့္မိတဲ့ကိုယ္ မနက္က် တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ ဟာနမိ လိုက္ၾကည့္ေနၿပီ အထင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက မနက္ ၉ နာရီေက်ာ္မွာ လွမ္းဖုန္းဆက္ေမးေတာ့မွ အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ အိပ္ရာထဲမွာလို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ မ်က္လုံးကသာမပြင့္တာ က်ိဳတိုတခြင္ ခ်ယ္ရီပန္းသြားၾကည့္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြေနာက္လုိက္ၾကတာ ေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ သူကလည္း တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္အုံး မယ္ဆိုၿပီး ဖုန္ခ်သြားတယ္။ မိုးကလည္း ရြာမယ့္လို႔ ေၾကညာထားေတာ့ နဲနဲအင္တင္တင္နဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူမသြားျဖစ္ ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ထပ္ဆက္လာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းခ်သြား တာနဲ႔ တုန္းကနဲ ျပန္အိပ္ ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ျပန္ႏိုးလာလို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔လည္ တစ္ခ်က္တီးခါနီးပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဟာနမိ မမွီေတာ့တဲ့အတူတူ အလုပ္ တစ္ခုခု ၿပီးေအာင္ ေက်ာင္းသြားၿပီး ေဆးစစ္အုံးမွ ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဆးက ၁နာရီကေန စစစ္ေပးမွာ ဆိုေတာ့ ထမင္း ေတာင္မစားအားပဲ တတ္သုတ္ရိုက္ စက္ဘီးနင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းထဲ ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ようこそ (welcome) ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို စာလုံး တစ္လုံးစီ ေရးခ်ယ္ထားတဲ့ ခ်ယ္ရီေရာင္ သုံးထပ္သားျပားေတြကို မိန္းလမ္းမ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က မီးတိုင္ေတြမွာ ခ်ိတ္ထားေတြ႔ရပါတယ္။ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ အစကို ေရာက္ ေတာ့မွာမို႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ေက်ာင္းသားသစ္ေလးေတြကို ႀကိဳဆိုေနဟန္ရွိပါတယ္။

ဧၿပီ စာသင္ ႏွစ္ဟာ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ စာသင္ႏွစ္စပါ။ ကိုယ္တို႔လို ႏိုင္ငံျခား သား ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ စက္တင္ဘာလက စာသင္ႏွစ္စေပါ့။
ေက်ာင္းက ဧၿပီ ၇ ရက္ေန႔မွာ စဖြင့္မွာ ဆိုေပမယ့္ ေဆးစစ္ဖို႔ လာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ တျခားျပင္ဆင္စရာေတြအတြက္ လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပန္လည္ စည္ကား သက္၀င္ လို႔ေနပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာရယ္မသိျမဴးလို႔ေနပါတယ္။ ခ်ယ္ရီေရာင္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတြကပဲ ကိုယ့္ကို ႀကိဳေနသလိုလို ဘာလိုလို။ စက္တင္ဘာလမွာ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ့္ ကိုယ့္အတြက္ ဒီဧၿပီရဲ႕ေက်ာင္းရႈခင္းဟာ ဒုတိယနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေပါ့။
ေက်ာင္း၀င္းအလယ္က ခ်ယ္ရီပင္ႀကီးကလည္း အပြင့္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာ ပြင့္လို႔။ ေဆးစစ္ဖို႔ တန္းစီရမယ့္ prism house ဘက္ကို ခ်ိဳးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ chest x-ray ရိုက္ေပးမဲ့ ကားႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ prism house က သီေရတာထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ရာေလာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။
အခန္း၀မွာ ေစာင့္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ့္ကို ေရွ႕ဆုံးက ခုံမွာ ေနရာယူဖို႔ေျပာေတာ့ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားမို႔ ဦးစားေပးေလသလားလို႔ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္ကလူေတြကို တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ေခၚသြား ေတာ့မွ ေနာက္ကလူအုပ္ ကုန္မွ ေရွ႔ဆုံးတန္းက လူေတြကို ျပန္စမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ လိုက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ေဆးမစစ္မီ ေမးခြန္းလႊာနဲ႔ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ စာရြက္ကို ျဖည့္ေနလိုက္ပါေတာ့ တယ္။ အဂၤလိပ္လို ေရးေပးထားသမို႔ အလြယ္တကူပဲ ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ခြဲ ေက်ာင္း တက္ခဲ့တဲ့ကာလမွာ ေဆးစစ္ရတာ ဒါနဲ႔ပါဆို သုံးႀကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။

ေမးခြန္းေတြကလည္း ဒီေမးခြန္းေတြပဲမို႔ ဒီအေျဖပဲ ထပ္ေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။ စာလုိက္ရတာ အခက္အခဲရွိသလား၊ ဘ၀မွာေရာ အခက္အခဲႀကဳံေနသလားလို႔ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းကို အရင္ကလိုပဲ ဟင့္အင္းလို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈ ရွိသလားလို႔ ေမးေတာ့လည္း အရင္ကလိုပဲ နည္းနည္းေပါ့လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အေအးေရာ အလြယ္တကူမိတတ္သလား ဆိုေတာ့လည္း အင္းေပါ့။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဘယ္လိုရွိတယ္ထင္လဲ ဆိုတဲ့အေမးကို က်ခ်င္ေနတာလို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ပ်က္သလား အေမးကို ဘယ္တုန္းကမွ မပ်က္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ none လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အဲ တစ္ခုပါပဲ။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားသလားလို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းမွာေတာ့ အရင္က ႏုိး လို႔ ေျဖခဲ့ေပမယ့္ ငါးပါးသီလမွာ တစ္ပါးမက်ိဳးခ်င္တာနဲ႔ အခု တစ္ေခါက္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလပါ လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။
တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားကဒ္နဲ႔ တိုက္စစ္ အစစ္ေဆးခံၿပီး ေဆး၀န္ထမ္းေလး ကမ္းေပးလာတဲ့ ခြက္ကေလး ကိုင္ၿပီး သီေရတာ ထဲက ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၀န္ထမ္းေလး ညြန္တဲ့အတိုင္း ေရအိမ္ထဲ၀င္၊ ျပန္ထြက္လာ၊ ေနာက္ေတာ့ ခြက္ ကေလး ကို ေဆး၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးႀကီးေရွ႕က စားပြဲေပၚခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း စကၠဴ ျပားေလးတစ္ခုကို ခြက္ထဲႏွစ္ၿပီး ေဆးစစ္ေပးပါတယ္။ အဲသလို ေအာင္ျမင္စြာ ဆီးစစ္ၿပီး တဲ့ေနာက္ အရပ္တို႔၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တို႔ တိုုင္းတဲ့ အခန္းေတြဘက္လွည့္ခဲ့ပါတယ္။ သုံးဆယ္ကို ေတာ္ေတာ္စြန္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ထြက္စရာ အရပ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေပါင္ခ်ိန္စက္နဲ႔ အရပ္တိုင္းတဲ့ ေပတံႀကီးေပၚတက္ရတာကိုပဲ ေပ်ာ္သလိုလို၊ အဲဒီေနာက္ တုိးေနတဲ့ အေလးခ်ိန္ ကို ၾကည့္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ေလ၊ ဒီရက္ပိုင္းေတြ ဘာစားစား စားေကာင္းတာကိုးလို႔ ေျဖသိမ့္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိစစ္တဲ့ ေနရာကို သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ခိုင္းတာက တစ္ခု၊ ကိုယ္က ျပန္ေျဖတာ တျခားမို႔ မ်က္စိစစ္ေပးတဲ့ ေဆး၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးက ရုပ္ပုံကားခ်ပ္ေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကို ရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ သူဘာလုပ္ခိုင္းတယ္၊ ေမးေနတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားပါ တယ္။ သေဘာက မ်က္လုံးကို မွန္ဘီလူးနဲ႔ အပ္ခုိင္းၿပီး ေပၚလာတဲ့ စာလုံးဟာ ဘယ္ဘက္ လွည့္ေနသလဲဆိုတာမ်ိဳးေမးတာပါ။ ျမန္မာအကၡရာေတြ၊ ဂဏန္းေတြနဲ႔ တူတဲ့ ဂ၊ ပ၊ ၀၊ ၁ တို႔ကို ေမးေလသမို႔ ဂငယ္လို႔ ေျဖေတာ့မယ့္ ပါးစပ္ကို ဘရိတ္အုပ္ၿပီး လက္မကို ေအာက္ဆိုက္ျပလိုက္ပါတယ္။

မ်က္စိ စစ္တာ ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆုံးသြားေလေတာ့ ဓါတ္ေရာင္ခ်ည္အရိုက္ခံဖို႔ ကားႀကီးဆီကို လွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ခၽြတ္ရျပဳရလြယ္ကူတဲ့ အကၤ်ီ၀တ္လာဖို႔ ေက်ာင္းကႀကိဳတင္မွာ ထားသမို႔ ကိုယ္လည္း တီရွပ္ပဲ ၀တ္လာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ လူရွင္းသမို႔ တန္းေတာင္မစီလုိက္ရပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဆးစစ္ ျခင္းကိစၥအ၀၀ ၿပီးဆုံးသြားပါတယ္။ (sleepy now)

Medical check-up at school

Gaining weight
Poorer vision
Staunched growth
These are the results today

တိုးလာတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္
မြဲလာတဲ့ မ်က္စိ
ထြက္မလာတဲ့အရပ္
ဒါေတြ ယေန႔ ထြက္လာတဲ့ အေျဖ။

Thanks

Thanks MPL lay,
I could change new template and add visitors with your kind help. Thanks for patiently guiding me afar and giving me the time.
အပ်င္းေျပေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ေလး လွပသြားေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ကူညီေပးခဲ့တဲ့ MPL Lay ကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

News of the Day (28th March 2010)
http://www.google.com/hostednews/ap/article/ALeqM5hkveLB56JCzxoTWaW84FSrpY-W8QD9EO7Q2O0

မိုးရြာသည့္ ည

မိုးကရြာ
သူခုိးေတာ့မလာ
ဆန္ကုန္ေပမယ့္
ေျမမေလး
စားစရာမရွိ
ေလ််ာ္စရာလည္းမရွိ

Buddha's teachings

"There is happiness in life,
happiness in friendship,
happiness of a family,
happiness in a healthy body and mind,
...but when one loses them, there is suffering."
Dhammapada

When something can be corrected,
What is the use of remaining displeased?
When something cannot be changed,
Why harbour ill-will?

(Lotus Born Guru Padmasambhava)

Whatever is born is impermanent and is bound to die.
Whatever is stored is impermanent and is bound to run out.
Whatever is joined is impermanent and is bound to fall apart.
Whatever is built is impermanent and is bound to collapse.

(Patrul Rinpoche) reflecting Buddha’s teachings.

ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္

တေပါင္းမိုး

မိုးမင့္နတ္စည္ ျမည္ပင္ျမည္လည္း
မျမည္၀ံ့၀ံ့ ျမည္၀ံ့၀ံ့ႏွင့္
ရြ႕ ံ လ်က္သာလွ်င္ တိုးတိုးပင္တည့္။

မိုးမင့္ေဒ၀ါ ရြာျပန္ပါလည္း
မရြာ၀ံ့၀့ံ ရြာ၀ံ့၀ံ့ ႏွင့္
ရြ႔ံလ်က္သာလွ်င္ ဖြဲဖြဲပင္တည့္။

မိုးသံမပီ မိုးမပီသည့္
အတည္မက် ေႏြဦးလတြင္
ပြင့္ၾက၀ါေရႊ မိုးေပါက္ေၿခြ၍
ေျမချပန္႕က်င္း ငုပန္းခင္းကို
ရႈရင္းငါ့၀ယ္ အသြယ္သြယ္သည္
ဘယ္ဆီလြမ္းမိ တပ္မသိ ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
(posted by Daw Khin Thant Zin on her FB :P)

တကယ္ေတာ့ အေပၚက ကဗ်ာေလးကို ႀကိဳက္သား။
ဒါေပမယ့္ ဒီကဗ်ာတင္ထားတဲ့ ေဒၚခင္သန္႔ဇင္ကို အရြဲ႕တိုက္ရင္း ေအာက္က စာေလးထြက္လာတာပါပဲ။ :P :P

ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေတာ္သည္ ေက်ာ္သည္
ငါသိျငားလည္း ရင္မွာမထိ မၿငိခဲ့သည္။

ေဇာ္ဂ်ီကဗ်ာ ေဆြးကာရြတ္ဆို
စီတီအို ေခၚ ဆရာအိုအား
ႏွစ္သက္ျငားလည္း
ငါသည္ မွတ္မိခဲလွသည္။

ကဗ်ာမမည္ စာမမည္ျဖင့္
ငါ၏ ေပါင္းသင္း ေရာင္းရင္းမ်ားအား
ႏွိပ္စက္ ကလူျပဳမိသည္ကို
ဆရာႏွစ္ပါး မ်က္မာန္မပြားဘဲ
ခြင့္လႊတ္ၾကေစ ခ်င္ပါသည္။ :P
(NNA)

ရက္လြန္ေန႔ရက္မ်ား

ေျခာက္ေနတဲ့ မုန္လာ
၀ါေနတဲ့ ေဂၚဖီ
အေညွာင့္္ထြက္ေနတဲ့ အာလူး
ရက္လြန္ေနတဲ့ အားေဆးေတာင့္
ကုန္ခမ္းသြားတဲ့ နာရီဘတ္ထရီ
သူတို႔ ငါ့ကို ႀကိဳေနသည္။

အေရွ႕တိုင္းဖ်ားမွ ထြင္းထုသည့္ ႏွင္းပန္းပု

Let me share the link of my story in MT.

http://myanmar.mmtimes.com/2010/timeout/458/to02.html

ေလမွာလြင့္၀ဲေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဆံႏြယ္စ တခ်ဳိ႕ကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ပါ တယ္။ ခြ်န္ျမတဲ့ ႏွာေခါင္းထက္က ပိုေနတဲ့ အသားစိုင္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း သူဖဲ့ ထုတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။

နီရဲတဲ့ေသြးစက္ေတြအစား ျဖဴလြေအးစက္တဲ့ အသားစမႈန္ေတြလြင့္စဥ္ ထြက္လာပါတယ္။ နာက်င္ဟန္မျပဘဲ သခင့္အလိုက် ခံယူေနတဲ့သူ႔ရဲ႕ အသား စိုင္ဟာ ၾကည္လင္သေလာက္ ေအး စက္ မာေက်ာလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ အပူဒဏ္ကို ေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ မရွိရွာ ပါဘူး။

ခါးေလးေကာ့ၿပီး ရင္ကို ခ်ီထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ဟန္ပန္ဟာ ေလဟုန္စီးဖို႔ ပ်ံႂကြ ေလေတာ့မေယာင္ပါ။ သူဟာ လူ မိန္းကေလးရဲ႕ ခႏၶၶာကိုယ္အထက္ပိုင္း နဲ႔ ငါးရဲ႕အၿမီးလုိ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ေရသူမေလး ပါ။

လွ်ပ္စစ္လြန္ပူနဲ႔ ထိုးဖယ္ခြာခ်လိုက္တဲ့ ေရခဲမႈန္ေတြဟာ စာေရးသူရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလြင့္စဥ္ထိမွန္လာပါတယ္။ အ၀ါေရာင္မိုးကာဂ်ာကင္ အက်ႌကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ မစၥတာ၀ါတာနဘဲဟာ ေရသူမေရခဲ႐ုပ္တုေလးကို လက္စသတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ပရိသတ္ရဲ႕လက္ခုပ္သံ ေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။

ေက်နပ္မႈနဲ႔ ျပဳံးရႊင္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာထက္မွာေတာ့ ေရခဲမႈန္ေတြက ေခြ်းေပါက္ေတြအလား ခိုသီေနပါတယ္။

ေဖေဖာ္၀ါရီလလယ္က ကိုေဘးၿမိဳ႕နားက ေရာ့ကိုလို႔ အမည္ရတဲ့ ေတာင္ေပၚအပန္းေျဖစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ေရခဲပြဲေတာ္မွာ မစၥတာ၀ါ တာနဘဲဟာ သူ႔ရဲ႕အဖြဲ႕နဲ႔အတူ ေရခဲပန္းပု လာေရာက္ ထုလုပ္ျပသေနတာျဖစ္ပါတယ္။

သူ အခုလို ေရခဲပန္းပု ထုလုပ္တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ရွိၿပီလို႔ သိရပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး ပူျပင္းတဲ့ တေပါင္း၊ တန္ခူး ဆီကို ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ ေပမယ့္ ေဖေဖာ္၀ါရီ လဟာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မွာေတာ့ အေအးဆုံးလ တစ္လျဖစ္တာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေရလည္း ခဲသလိုႏွင္းလည္း သည္းသမို႔အခု လိုေရခဲပန္းပု၊ ႏွင္းပန္းပုေတြကို ထုလုပ္ ျပသ၊ ၿပိဳင္ပြဲေတြက်င္းပတတ္ပါတယ္။

ႀကီးမားလွတဲ့ ေရခဲတုံးႀကီးေတြကို လိုခ်င္တဲ့အရြယ္အစား၊ အေနအထားအလုိက္ လႊေတြနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္လို႔ ေကာက္ေၾကာင္းေပးၿပီး ကိုယ္လိုရာ ႐ုပ္တုကို လွ်ပ္စစ္လြန္ပူနဲ႔ ထုဆစ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

လက္တစ္ဖက္က အမဲေကာင္၊ တစ္ဖက္က ဓားကို ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ မုဆိုးရဲ႕႐ုပ္တု၊ လည္တိုင္ေၾကာ့ေၾကာ့ အၿမီးေကာ့ေကာ့နဲ႔ ငန္းျဖဴ၊ သားေကာင္ ကို ထုိးသုတ္ေတာ့မေယာင္ ႏႈတ္သီးခြ်န္ခြ်န္၊ အေတာင္ကားကားနဲ႔ ငွက္႐ုပ္ႀကီးေတြဟာ ဆလိုက္မီး ေရာင္စုံေအာက္မွာ အလွျဖာေနၾကပါတယ္။

က်ားႏွစ္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ က်ား႐ုပ္ တုနဲ႔ ကံေကာင္းျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ငါး႐ုပ္ႀကီးေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

႐ုပ္တုအမ်ားစုကေတာ့ ေျခာက္ေပ ေလာက္ ျမင့္ၿပီး သုံးေပကေန ၁၅ ေပ ေလာက္အထိ ရွည္ၾကပါတယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ဟိုကိုင္းဒိုးကြ်န္း၊ဆက္ပို႐ိုၿမိဳ႕မွာက်င္းပတဲ့ ေရခဲပန္းပုပြဲေတာ္ဟာနာမည္ႀကီးလွပါတယ္။လမ္းေတြေပၚမွာထုဆစ္ ထားတဲ့ ေရခဲပန္းပု႐ုပ္ႀကီးေတြဟာ ၁၅ ေပပတ္လည္ အခန္းတစ္ခန္းစာမက ႀကီးမား ၾကသလို ရဲတိုက္လိုတစ္ဖုံ၊ နန္းေတာ္လိုတစ္ သြယ္နဲ႔ ခမ္းနားလွပၾကပါတယ္။

ေရာ့ကို ေတာင္ေပၚမွာကေတာ့ အဲဒီေလာက္ ႀကီးမားတဲ့ ေရခဲပန္းပုေတြ မရွိ ပါဘူး။ ေလယာဥ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သေဘၤာနဲ႔ တစ္ညအိပ္ သြားရတဲ့ ဆက္ပို႐ိုအထိ မသြားႏိုင္တဲ့ စာေရးသူတို႔အတြက္ေတာ့ အစားထိုး ေျဖသိမ့္စရာေပါ့။

ေရခဲပန္းပုေတြအျပင္ ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားဖို႔ ေရခဲႏွင္းေလွ်ာေတြကို လည္း လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ေရခဲထုနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ အက္စကီးမိုးအိမ္ ကေလးေရွ႕မွာေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ တန္းစီေနတဲ့ သူေတြကစီလို႔ေပါ့။ စာေရး သူနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အေျပး အလႊား ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဒီေလာက္ ေအးလွတဲ့ ေရခဲတုံး အေခါင္းႀကီးထဲ အက္စကီးမိုးေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနႏိုင္ပါလိမ့္လို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တရားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မိသားစုအိမ္ကေလး ဆိုရင္ေတာ့ ေအးစက္မာ ေက်ာတဲ့ ေရခဲထုေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထား လည္း ေႏြးေထြး သာယာတဲ့ အိမ္ကေလးျဖစ္မွာ မလြဲပါဘူးလို႔ ျဖည့္ေတြးေနမိပါေတာ့ တယ္။

ဖူကူအိုကာၿမိဳ႔ကေလးဆီ

မနက္ျဖန္ ခရီးထြက္ရမယ္ဆိုေတာ့ စိတ္က လႈပ္ရွားမိေနတယ္။ အသြားအျပန္ ၄ ရက္ ၾကာ မယ္ဆိုေတာ့ သယ္သြားရမယ့္ အ၀တ္အစားေတြ၊ လုိမယ့္ ေဆးေတြ လွန္ေလွာရွာေန မိတယ္။

အသြားကေတာ့ ေဆးရြန္းဂ်ဳးဟခ်ိကစ္ပု (Seishun juuhachi kippu)နဲ႔သြားၾကမွာပါ။ Seishun ဆိုတာကေတာ့ လူငယ္လူရြယ္၊ တက္သစ္စအရြယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ juuhachi ကေတာ့ ၁၈ ေပါ့။ kippu ကေတာ့ လက္မွတ္ပါ။

ဒီလက္မွတ္က ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ပုံရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္သူ မဆို ၀ယ္သုံးလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလက္မွတ္က တစ္ႏွစ္မွာမွ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ႏွစ္ရာသီမွာပဲ ေရာင္း ပါတယ္။

ဥပမာ-အခု ေဆာင္းရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ေဖေဖၚ၀ါရီလဆန္းကေန ဧၿပီလဆန္း ပထမ အပတ္အထိ ၀ယ္လို႔ သုံးလို႔ ရသလို ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ၾသဂုတ္လဆန္းကေန စက္တင္ ဘာလ တတိယပတ္ေလာက္ထိ ၀ယ္လို႔ သုံးလို႔ရပါတယ္။

တစ္ေစာင္ကို ယန္း ၁၁၅၀၀ ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ က်ပ္ တစ္သိန္း ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ က်မွာပါ။ ဒီလက္မွတ္ေလးရဲ႕ အားသာခ်က္ကေတာ့ တစ္ႀကိမ္ တည္းမွာ လူငါးဦးအတူတူစီးလို႔ရပါတယ္။

လက္မွတ္ေပၚမွာ တစ္ဦးကို တံဆိပ္တုံးတစ္တုံး ထုေပးလိုက္ပါတယ္။ သူက မနက္ရထားေတြ စထြက္တဲ့ ငါးနာရီေက်ာ္ကေန ညရထားသိမ္းခ်ိန္ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္အထိ ေဒသရထား (ေလာ္ကယ္ရထား)ေတြ ၾကိုက္သေလာက္စီးလို႔ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံထပ္ေပးစရာမလိုပါဘူး။

ဥပမာ ကၽြန္းမႀကီးျဖစ္တဲ့ ဟြန္းရႈး ေပၚမွာ ရွိတဲ့ က်ိဳတိုၿမိဳ႕ ကေန ၅၁၆ ကီလိုမီတာကြာေ၀းတဲ့ ဖူကူအိုကာၿမိဳ႕အထိ တစ္ေယာက္ကို ယန္း ၉၇၀၀ က်မယ့္ ခရီးကို တစ္ေယာက္ ယန္း ၂၃၀၀ ေလာက္နဲ႔ သြားႏိုင္တာ မ်ိဳးပါ။

ဒါေပမယ့္ သူက သီးသန္႔ အထူူးအျမန္ရထားေတြကိုေတာ့ သုံးလို႔မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလက္မွတ္နဲ႔ သြားရင္ လူေတာ့ နည္းနည္းပင္ပန္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္-မႏၱေလး ရထားေတြလို တစ္စီးတည္း တစ္ေၾကာင္းတည္းနဲ႔ ခရီးေရာက္တာ မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ရထားေတြ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းစီးသြား ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လိုက္သြားမယ္လို႔္မွ မႀကံေသးခင္ ေနာက္တစ္စီး ေျပာင္းစီးရ မယ့္ သေဘာမ်ိဳးပါ။ ေနာက္ၿပီး ေနာက္တစ္စီးကို အခ်ိတ္အဆက္ မိေအာင္ ေျပးႏိုင္ ဖို႔ကလည္း လိုပါေသးတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ဘူတာေတြမွာ ေနာက္တစ္စီးေျပာင္း ခ်ိန္က ၅မိနစ္ ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရေတာ့ ပလက္ ေဖာင္း တစ္ခုတည္းမွာပဲ ျပန္ေစာင့္စီးရရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ ေပမယ့္ ေနာက္ပလက္ေဖာင္း တစ္ခုကို ေျပာင္းစီးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပးႏိုင္မွ တန္ကာက်မွပါ။

ကိုယ္အခုသြားမယ့္ ဖူကူအိုကာၿမိဳ႕ က က်ိဳတိုကေန ၅၁၆ ကီလိုမီတာ (မိုင္၃၂၀ေက်ာ္) ေ၀းပါ တယ္။ မနက္ ၈နာရီခြဲထြက္ရင္ ညေန ၈နာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္သြား မွာပါ။ ဒါ ထမင္းစားခ်ိန္ မပါေသးပါဘူး။ ဘူတာတစ္ခုခုမွာ ေန႔လည္စာ စားၾကရင္ေတာ့ ပိုၾကာ သြားမွာပါ။

ေရာက္တဲ့ညကေတာ့ ပင္ပန္းတာနဲ႔ပဲ တန္းအိပ္ၾကမယ့္သေဘာရွိပါတယ္။ ဖူကူအိုကာၿမိဳ႕ ကေလးက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေရွးအက်ဆုံးၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕လို႔လည္း သိရပါတယ္။ က်ဴးရွဴးကၽြန္း ေပၚမွာ ဆိုရင္ တရုတ္ျပည္နဲ႔ေရာ ကိုရီးယားနဲ႔ပါ အနီးဆုံးၿမိဳ႕ဂိတ္ေပါက္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ပုံျပင္ေလးလည္းရွိခဲ့ဖူးတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ဒီလိုပါ။ မြန္ဂိုအင္ပါယာ ကို ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တဲ့ ကူဘလိုင္ခန္ဟာ ၁၂၆၈ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကို သံတမန္တစ္ဦးေစလႊတ္ၿပီး မြန္ဂိုေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ခံအျဖစ္ လက္ခံဖို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေေပမယ့္ ဂ်ပန္ရိုဂြန္ စစ္သူႀကီးေတြက ျငင္းပယ္လိုက္တာေၾကာင့္ ၁၂၇၄ခုႏွစ္မွာ တပ္သား ၃၃၀၀၀ ပါ၀င္တဲ့ သေဘၤာအစီး ၉၀၀ ကို ေစလြတ္ၿပီး ဖူကူအိုကာ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေနရာကို ခ်ီတက္ သိမ္းပိုက္ေစ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုင္ဖုန္း မုန္တိုင္း ေၾကာင့္ တပ္ဖြဲ႕ေတြဟာ ဆုတ္ခြာသြားခဲ့ရ ပါတယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ရာဇ၀င္မွာ ျပည္ပ က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ႀကဳံတာ အဲဒါ ပထမဆုံးအႀကိမ္လို႔ သိရပါ တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ က်ဴေက်ာ္သူေတြ ရန္က ႀကံ႕ႀ႕ကံ႕ခံႏိုင္ေအာင္ ယေန႔ ဖူကူအိုကာ (ယခင္ ဟာကတၿမိဳ႕) ရွိတဲ့ ဟာကတ ပင္လယ္ေအာ္မွာ အျမင့္ ၂မီတာကေန ၃ မီတာအထိ ရွိၿပီး ၂၀ ကီလိုမီတာေက်ာ္ ရွည္တဲ့ ေက်ာက္တံတိုင္းႀကီးကို တည္ေဆာက္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

၁၂၇၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကူဘလိုင္ခန္ဟာ ဂ်ပန္နုိင္ငံကို သံတမန္ေတြ ထပ္ၿပီး ေစလြတ္လိုက္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က အုပ္စုိးတဲ့ ဟိုးဂ်ိဳးတာကိမုနဲ ဟာ ကူဘလိုင္ခန္ရဲ႕ ကမ္းလွမ္း ခ်က္ကို လက္မခံတဲ့အျပင္ မြန္ဂိုသံ ငါးဦးကိုလည္း ေခါင္းျဖတ္သတ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီသတင္းၾကားေလတဲ့ ကူဘလိုင္ခန္ဟာ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေလသမို႔ ၁၂၈၁ ခုႏွစ္မွာ စစ္သည္ တစ္သိန္း ေလးေသာင္းကို သေဘၤာအစီး ၄၀၀၀ နဲ႔ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။

စစ္သည္ ေလးေသာင္းသာ ရွိတဲ့ ဂ်ပန္တပ္ဟာ မြန္ဂိုတပ္ကို အင္အားခ်င္းမယွဥ္သာပါဘူး။ မြန္ဂိုေတြဟာ ဖူကူအိုကာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ ၁၅ကီလိုမီတာ အကြာအထိ ခ်ဥ္းကပ္လာ ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တိုင္ဖုန္းမုန္တုိင္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္က်ေရာက္ၿပီး မြန္ဂိုေတြဘက္က သေဘၤာေတြဟာ မုန္းတိုင္းေအာက္မွာ မရႈမလွ ပ်က္စီးနစ္ျမဳပ္ကုန္္ပါေတာ့တယ္။ သဘာ၀ရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈေၾကာင့္ ရန္သူေဘးက လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတဲ့ ဂ်ပန္ေတြဟာအဲဒီ မုန္တိုင္းကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ (Kamikaze) ေလနတ္မင္းလို႔ ေခၚတြင္ၾကပါတယ္။

သူတို႔ကို ေလနတ္ မင္းက ကယ္မ လိုက္တယ္လို႔လည္း ယူဆၾကပါတယ္။ အသိ ဂ်ပန္အဘ ႀကီးကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က မြန္ဂိုေတြ စစ္ရႈံးတာ တိုင္ဖုန္းမုန္တိုင္း အျဖစ္မ်ားတဲ့ ရာသီနဲ႔ ႀကဳံႀကိဳက္သြားလို႔လို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီလို စိတ္၀င္စားစရာ သမိုင္းေတြနဲ႔ သာယာလွပတဲ့ ကမ္းေျခရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကို မနက္ျဖန္ ည ဒီအခ်ိန္ဆိုေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ သယ္သြားမယ့္ အ၀တ္အစားတစ္ခ်ိဳ႕က စိုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ မီးပူထိုးရအုံးမွာပါ။ မနက္ ငါးနာရီခြဲေလာက္ ထရမွာမို႔ ဒီတြင္ ရပ္ၿပီး ပစၥည္းေတြ လည္း ဆက္သိမ္းလိုက္ပါအုံးမယ္။

Ref: http://en.wikipedia.org/wiki/Fukuoka
http://kikuko.web.infoseek.co.jp/english/seishun-juuhachi-kippu.html

(未来へ) Mirai e (Future) (အနာဂတ္ဆီ)

If songs can help heal pain and disappointment, may this song help ease mine.
This is a song that portraits maternal love.

(未来へ) Mirai e (Future) (အနာဂတ္ဆီ)
Composed and sung by Chiharu Tamashiro [キロロ (Kiroro)]

CHO:
(Hora ashimoto wo mite goran
Kore ga anatano ayumu michi
Hora mae wo mite goran
Are ga Anata no mirai)

Haha ga kureta
Takusan no yasashisa
Ai wo idaite ayumeto kurikaeshita
Ano toki wa mada osanakute imi nado shiranai
Sonna watashi no te wo nigiri
Isshoni ayundekita

Yume wa itsumo
Sora takaku aru kara
Todo kanakute kowai ne dakedo oitsuzukeru no
Jibun no story dakara koso akirametakunai
Fuan ni naruto te wo nigiri
Isshoni ayon dekita
Sono yasashisa wo toki ni wa iyagari
Hanareta haha e sunao ni narezu

Cho: (Hora........ no mirai)

Sono yasashisa wo toki ni wa iyagari
Hanareta haha e sunao ni narezu

Cho: (Hora........ no mirai)2

Mirai e mukatte
Yukkuri to aruite yukou

http://www.youtube.com/watch?v=WyUTQlwcoJ4

I credit to the following link for its English translation which made me easier to understand the meaning of the lyric.

http://www.youtube.com/watch?v=2UaFsD0mfsU

Japanese, English and Myanmar

未来へMirai e (Future) (အနာဂတ္ဆီ)

Hora ashimoto wo mite goran
ほら！ 足元 を 見て ごらん
(Look, do you see what’s at your feet?)
မင္းရဲ႕ ေျခလွမ္းတစ္စုံမွာ ဘာလဲဆိုတာ မင္းျမင္လား။ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
ほら (hora) look, 足元 (ashimoto) footpace, feet, ေျခလွမ္း, 見てsee ၾကည့္ပါ။

Kore ga anatano ayumu michi
これがあなたの 歩む 道
(This is the road you walk on)
ဒါမင္းေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းပဲ
歩むayumu (step) ေလွ်ာက္လွမ္းသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သည္, 道 (michi) path, street or way, လမ္း။

Hora mae wo mite goran
ほら前を見て ごらん
(Look, do you see what’s up ahead?)
အေရွ႕မွာ ဘာလဲဆိုတာ မင္းျမင္လား။ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
前 (mae) in front အေရွ႕

Are ga Anata no mirai
あれが あなたの未来
(This is your future)
အဲဒါမင္းရဲ႕ အနာဂတ္ခရီးေပါ့။
あなたのAnata no (your) မင္းရဲ႕

Haha ga kureta Takusan no yasashisa
母が くれた たくさんの 優しさ
(My mother showed me so much tenderness)
ေမေမဟာ ၾကင္နာမႈအျပည့္နဲ႔ ငါ့ကို ျပသခဲ့တယ္။
母 haha ေမေမ။優しさ yasashisa (tenderness, graciousness) ၾကင္နာမႈ

Ai wo idaite ayume to kurikaeshita
愛を 抱いて 歩めと繰り返した
(Telling me again and again to walk on with love)
ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည့္နဲ႔ ထပ္တလဲလဲ ေျပာခဲ့တယ္။
愛Ai (love) ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ, 抱く (idaku) ပိုက္သည္။ ေပြ႕သည္။ ဖက္သည္။
繰り返して (kurikaeshite) repeatedly ထပ္တလဲလဲ

Ano toki wa mada osanakute imi nado shiranai
あの時はまだ 幼くて 意味 など 知らない
(I was too young then to understand what she meant)
အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးလြန္းေတာ့ ေမေမဘာေျပာတယ္ဆိုတာ နားမလည္ နိုင္ခဲ့ဘူး။
あの 時 (Ano toki), at that time, အဲဒီတုန္းက, 幼い (osanai) young, little, 意味 (imi) meaning အဓိပၸါယ္

Sonna watashi no te wo nigiri isshoni ayundekita
そんな私の手を握り 一緒に 歩んできた
(But she still took my hand and walked together with me)
ငါ လမ္းေလ်ာက္တတ္ေအာင္ ေမေမက ငါ့ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲကိုင္လို႔ အတူေလွ်ာက္ေပးခဲ့တယ္။
私 (watashi) I ငါ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ကၽြန္မ, 手(te) hand, လက္, 握るnigiru hold, ဆုပ္ကိုင္သည္။一緒に (Isshoni) together,

Yume wa itsumo sora takaku aru kara
(My dream always seems so far away in the sky)
အိပ္မက္ေတြ(ျဖစ္ခ်င္တာေတြ)က ေကာင္းကင္လို္ အျမဲတမ္း ျမင့္မားေနေတာ့
夢はいつも空高くあるから
夢 (Yume) dream, အိပ္မက္, 空 (sora) sky ေကာင္းကင္, 高い takai high, ျမင့္မားေသာ

Todokanakute kowai ne dakedo oi tsuzukeru no
届かなくて 怖いねだけど 追い続ける
(I’m afraid I’ll never reach it, but I’ll keep chasing it)
ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္မမွီႏိုင္မွာကို စိုးရြ႕ံမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါဆက္ၿပီး(ႀကိဳးစား) ေနအုံးမွာပါ။
届く(Todoku) reach ဆိုက္ေရာက္သည္။ လက္လွမ္းမွီသည္။怖い (kowai) scary, ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ, だけど but, ဒါေပမယ့္, 追うfollow, လိုက္သည္, 追いかける(oikakeru ) chase 続けるtsuzukeru continue ဆက္လုပ္သည္။

Jibun no story dakara koso akirametakunai
分のストーリー だからこそ諦めたくない
(Since this is my story, I don’t want to give up)
ဒါငါ့ဘ၀လမ္းေၾကာင္းျဖစ္တာမို႔လို႔ ငါလက္မေလွ်ာ့ခ်င္ဘူး။
自分 (Jibun) myself, だからこそ(dakara koso) that’s why ဒါေၾကာင့္
諦める (akirameru) give up လက္ေလွ်ာ့သည္။

Fuan ni naruto te wo nigiri Isshoni ayon dekita
不安 になると 手を握り 一緒に 歩んできた
(You held my hand when I was scared and walked together with me)
ငါ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမိတဲ့အခါ ေမေမက ငါ့ရဲ႕လက္ကိုကိုင္ၿပီ အတူလမ္းေလွ်ာက္ေပးခဲ့တယ္။
不安 (fuan) insecurity, anxiety, စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ,

Sono yasashisa wo toki ni wa iyagari
その 優しさを時には嫌がり
(At times I hated that tenderness)
အဲဒီတုန္းက ငါ ဒီအၾကင္နာေတြကို မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။
嫌がる (iyagaru) dislike, မႀကိဳက္၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕၊ စိတ္မပါ။

Hanareta haha e sunao ni narezu
離れた 母へ素直になれす”
(And let go, not listening to my mom)
ေမေမ့စကားနားမေထာင္ဘဲ ေနခဲ့တယ္။
離れた (Hanareta ) be away, ကြာေ၀းသည္။素直 (sunao) respectful ရိုေသေလးစားေသာ

CHO: (Hora........ no mirai)

Mirai e mukatte… Yukkuri to aruite yukou
未来へ向かって…..ゆっくり と 歩いて 行こう
(Turn to the future and let’s walk there one step at a time)
အနာဂတ္ကို ရင္ဆိုင္လို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ၾကပါစုိ႔။
向くface ရင္ဆိုင္သည္။ မ်က္ႏွာမူသည္။ 歩く (aruku) walk, လမ္းေလွ်ာက္သည္္။ ゆっくり slowly တျဖည္းျဖည္း 行こう (yukou ) Let’s go သြားၾကပါစုိ႔

PS. Don’t think that I know these Japanese words (Chinese characters) well. I just used google translator, and then copied and pasted.

Myanmar singer, May Sabai Nyo, also sang that song but meaning is totally different. Here is the link.

http://www.youtube.com/watch?v=_ydCCVM8SNQ&feature=related

Notes: [キロロ (Kiroro) is a band consisted of two ladies, Chiharu Tamashiro, the vocalist and Ayano Kinjō, the pianist, both of whom were born in 1977.]

This is something about Kiroro in wikipedia.
http://en.wikipedia.org/wiki/Kiroro

Correct my Japanese if it is wrong.

တေန႔ကုန္ျပန္

တေန႔ကုန္ျပန္ ငါ့ရုပ္နာမ္သည္
ေသရန္တစ္ရက္နီးေလၿပီ။

ဤအလကၤာ သံေ၀ဂတရား
ႏႈတ္တြင္ ရြတ္ဆိုမိေသာ္ျငားလည္း
တရားအသိႏွင့္ တရားရွိရန္
မ်ားစြာ ေ၀းေနေခ်ေသးသည္။

ဤခႏၶာအိမ္ တည္သည့္ခဏ
ျပစ္ခ်က္မ်ားစြာ ျမင္မိျငားလည္း
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေနေသးသည္။

ဤ္တြင္မက ပူမီးပြားရန္
တျခားခႏၶာ အိမ္ကိုျငားလည္း
ဆိုင္ရန္ႀကိဳးစား
တိုးပြား တြယ္တာေနေသးသည္။

ဤတြင္မဆုံး အေမွာင္ဖုံးလို႔
ငါလို ခႏၶာကိုယ္ပြားကိုမ်ား
ေမြးဖြားသန္႔စင္ ေပးႏိုင္ျငားရန္
ႀကိဳးစားအားထုတ္ ခ်င္ေသးသည္္။

(၀န္ခံခ်က္။ ျငား အထားအသိုႏွင့္ အသုံးတစ္ခ်ိဳ႕ မမွန္ပါ။ဆရာမ်ား၊ အစ္မမ်ားႏွင့္ ေမာင္ငယ္မ်ားက ယင္းအသုံး မရွိေၾကာင္းေျပာသည့္ၾကားက အသုံးျပဳထားသည္။)

Thanks friend

If I were you, I would not be able to smile while letting friends know that I had cancer.
If I were you, I would not be able to make jokes while lying on a hospital bed with transfusion tube in a hand.
If I were you, I would not be able to show excitement to wear wig to cover losing hair.
If I were you, I would not be able to laugh while showing friends a hand swollen with needle holes and darkened with chemo.
If I were you, I would not be able to lengthen painful life to comfort my beloveds.
If I were you, I would not be able to convince friends that it’s time they let me go.
Friend,
I can imagine how much more difficult to smile than cry.
I can imagine how much more difficult to stand than fall.
I can imagine how much more difficult to live than die.
Thanks for the days we were together and the days you made us happy even at times you were suffering.
I am sure you rest in peace.
(To my friend who died this morning on March 9.)

Today's Burmese News (8 March 2010)

What is happening in my country? No”thing”pro”gress. Just it was announced that election law will come out tomorrow, 9th March. There again, intentionally or accidentally, is digit number “9” which is highly regarded as good luck by Burmese including the military rulers.
Here is the news.
http://www.google.com/hostednews/ap/article/ALeqM5gR7Ynyd2tM3aj2CQ75jX3joFYjXQD9EAED000

Ironically, information on that law had already been leaked out to an exile media. Here we are.
http://english.mizzimamedia.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3508:burma-passes-law-for-election-commission&catid=4:inside-burma&Itemid=3

My language skills

My Japanese…........ disappointing.
My English…........... deteriorating.
My Burmese…........ discouraging.
But my soul…......... uplifting
Because of kind Japanese
Who tolerate and appreciate poor English
Spoken by a mischievous Burmese.

Today's Japanse News

Pic: Japan Times

I was caught up in the TV program which featured about the little princess, Aiko, while I was munching a piece of apple as my dinner in the dining room. With two pony tails, she is so adorable like her mom, Masako, who also was featured sending her cutie to school.
It rebroadcast the little girl running on the track for her relay competition with friends and being cheered by her royal parents. Being really poor in Japanese, I was just enjoying the program without much understanding what the program was featuring.
What I could understand is that Masako was seeing off her husband, crown prince Naruhito, for his trip to Africa, which indicated that she would not join the trip with her husband.
It also showed the little princess’s grandpa, Akihito,’s school days as well as that of her father. But it was also interrupted with a kind of press conference by an old man who might be talking somewhat related to the little angel.
I came to realize about the program only when my Malaysian roommate explained me about it. Here is the story. :P

http://search.japantimes.co.jp/cgi-bin/nn20100306a2.html

After watching this, I am now wondering what if the grandchildren of senior general are bullied by others at school. Will the issue be treated as a normal phenomenon of a child’s schooldays? Or what?

In another development, I can’t agree with the following news of AFP and its remark on the reason behind the failure of Masako’s accompanying her husband for the trip to Africa. AFP just clung on the conventional saying that just reiterated the reason of her mental stress and illness.

http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5g9hb3YvY5mBU16U5uxAWPQ9z92WQ

Obviously, it can be drawn the conclusion that her absence to join her husband is mainly because of parents’ concern over their child who is now in stress.

Well, anyway I have a feeling that what little Aiko is now facing is made public by the royal family may also be a strategy to respond to the news like that of AFP.

I may be 90 per cent wrong.

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ အပိုင္း (၁)

http://shwezinu.blogspot.com/2010/01/blog-post_27.html

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ အပိုင္း (၂)
http://shwezinu.blogspot.com/2010/01/blog-post_5142.html

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ အပိုင္း (၃)
http://shwezinu.blogspot.com/2010/01/blog-post_29.html

မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ရင္တြင္းစကား

I feel thankful to naypyidaw blog which posted my piece. I have to confess that it took months to finish this article because of my bad habit of procrastination. :) Again, let me use my original conclusion though it was different from that of published one. Credit mainly goes to the Myanmar Times that published this in late 2008.

http://www.naypyidaw2.co.cc/2008/10/blog-post_5387.html

သြပ္မိုးၿပီး သြပ္နဲ႔ကာထားတဲ့ ဂိုေဒါင္ဆန္ဆန္ အေဆာက္အအုံထဲ ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဂေရဟမ္ရဲ႕သီခ်င္းသံက ႀကိဳဆိုလိုက္ ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ စာေရးသူ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ကေန အေဝးေျပး ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သုံးနာရီေက်ာ္ေလာက္ သြားရတဲ့ မႊားဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အစြန္ ပါရစ္ဂ်ာ ေမးလ္ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကို ေရာက္ေနတာပါ။ညဆိုရင္ လမ္းမီးအလင္းေရာင္မရွိဘဲ စိုက္ခင္းေတြ၊ ဆီ အုန္းျခံေတြသာမ်ားတဲ့ ဒီရြာကေလးက ပရိ ေဘာဂစက္႐ုံမွာ တရားဝင္လာေရာက္ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာလုပ္သား ေလးေတြေနတဲ့ အိပ္ ေဆာင္ကို ေရာက္ေနတာပါ။ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕နဲ႔ကြာျခားလြန္းလွတဲ့ ေနရာေလးက အိပ္ေဆာင္ ရဲ႕တံခါးရြက္မွာေတာ့ ေဆးအနီေရာင္နဲ႔မႈတ္ထားတဲ့ 'ေရႊျမန္မာ'ဆိုတဲ့စာတန္းက ႀကိဳဆိုေနပါတယ္။အက်ယ္ ေပ ၂ဝ၊ အရွည္ေပ ၆ဝ ေလာက္ရွိၿပီး လူဝင္လူထြက္ တံခါးေပါက္ ႏွစ္ခုကလြဲရင္ ျပတင္း ေပါက္မရွိတဲ့ အိပ္ေဆာင္ထဲကို ဝင္လုိက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ တန္းလ်ားလို ႏွစ္ထပ္အိပ္စင္ရွည္ ႏွစ္ခုမွာ ဝတ္လက္စအက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီေတြနဲ႔ ပုဆိုးေတြကို တုိးလိုးတြဲေလာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။ သစ္တိုသစ္စ ေတြနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ သစ္သား ပုံးေလးေတြကို ဗီ႐ိုသဖြယ္ ဆင့္ၿပီး အဝတ္အစားေတြ ထည့္ထား ပါတယ္။
မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာ အလုပ္သမားအခ်ဳိ႕ ေနထုိင္ေသာ အေဆာင္္။
ဒီအိပ္ေဆာင္မွာ လူ ၅ဝ ေက်ာ္က လူတစ္ကိုယ္ လူးသာလြန္႔သာ႐ုံ သုံးေပအက်ယ္ ေလာက္စီနဲ႔ ေက်ာခ်ၾကရတာပါ။ အဲဒီလုိ အိပ္ေဆာင္မ်ဳိး ေလးေဆာင္မွာ ျမန္မာ ၂ဝဝ ေလာက္ကို ထားတာလို႔ ေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္လတ္က ေျပာပါတယ္။ အိမ္သာ ေလးလုံးမွာ သုံးလုံးက ပ်က္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ မနက္ဆိုရင္ ေရပုံးဆြဲၿပီး ဆီအုန္းျခံေတြဘက္ ခ်ဳံတိုးရ တယ္လို႔ ရယ္ဟဟနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။

''ေနာက္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ေရအိမ္သြား တတ္တဲ့အက်င့္ကို ေဖ်ာက္ၿပီး စက္႐ုံေရာက္မွ သြားၾကရ ေတာ့တယ္''လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ပိုက္ေရက အခ်ိန္နဲ႔ေပးတာျဖစ္လို႔ မိုးေရကို ေလွာင္ၿပီး သုံးၾကရပါတယ္။ ရသေလာက္ ပိုက္ေရ ကိုေတာ့ ဦးတဲ့လူက အရင္ခ်ဳိး၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ၾက ပါတယ္။ တီဗီကေတာ့ အေဆာင္လိုက္ ပိုက္ဆံ ေကာက္ၿပီး ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ဝယ္ထားၾကတာလို႔ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ လုပ္သားေလး ေမာင္ေဇာ္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။''ဒီကို မလာခင္မွာေတာ့ ရန္ကုန္က အလုပ္ သမားပို႔တဲ့ ေအဂ်င္စီက အရိပ္ေအာက္မွာ အလုပ္ လုပ္ရမွာ။ ေနဖို႔လည္း မပူရဘူးလို႔ဆိုေတာ့ ဟုတ္ၿပီလို႔ထင္ခဲ့တာ။ ဒီလည္းေရာက္ေကာ ကြၽန္ေတာ္ ေနတဲ့ရြာက အိမ္ကေလးထက္ေတာင္ က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္ေနရေတာ့ ေရာက္စက မ်က္ရည္ ခဏ ခဏက်ခဲ့ရတယ္''လို႔ သူက ေျပာတယ္။အရိပ္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သစ္မႈန္ေတြ၊ ေပၚလစ္ေဆးနံ႔ေတြကို ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ရ တယ္လို႔ မေကြးဘက္ကလာတဲ့ သူက ဆိုပါတယ္။''ေရာက္စက မ်က္ႏွာစည္းဖို႔ဆိုၿပီး လက္ကိုင္ ပဝါတစ္ထည္ ေပးတယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီေလ။ ႏွာေခါင္းစည္းကေတာ့ အလုပ္ႀကီးၾကပ္သူေတြနဲ႔ မန္ေနဂ်ာအတြက္ပဲ ေပးထားတယ္''လို႔ ေမာင္ေဇာ္ေဇာ္က အေရာင္လြင့္ျပယ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ လက္ကိုင္ပဝါေလးကို ေျမႇာက္ျပၿပီး ေျပာပါတယ္။မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီ အထိ အလုပ္ဆင္းရင္ ၁၈ ရင္းဂစ္ ေပးတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ည ၉ နာရီအထိ ဆက္ဆင္းရင္ေတာ့ ၁ဝ ရင္းဂစ္ ထပ္ေပးပါတယ္တဲ့။ အားလုံးကေတာ့ ည ၉ နာရီအထိ အျမဲတမ္းအလုပ္ဆင္းၾကရ တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ညေနပိုင္းအလုပ္မဆင္းတာ ရက္ ဆက္လာရင္ ေန႔တြက္ထဲကေန ၁ဝ ရင္းဂစ္ ႏုတ္တဲ့အတြက္ ေတာ္႐ုံ အလုပ္မဆင္းဘဲ မေန ၾကပါဘူး။သူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အေရအတြက္ ျပည့္မီေအာင္ မလုပ္ေပးႏုိင္ရင္ လုပ္ခ ေလွ်ာ့ခံရပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အေရအတြက္ျပည့္မီလို႔ ခဏ နားေနရင္လည္း သူေဌးက ထပ္မလုပ္ေကာင္း လားဆိုၿပီး ျငဴစူတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။''ျမန္မာေတြက ေတာ္႐ုံ အေျပာအဆိုမခံဘဲ အလုပ္ႀကိဳးစားမွန္းသိေတာ့ တျခား လူမ်ဳိးေတြထက္ ပိုခုိင္းတယ္''လို႔ ကိုလင္းေဝက ေျပာပါတယ္။ေရာက္စက အဲဒီလုိ အေရအတြက္ မျပည့္မီမွာ စိုးၿပီး တြန္းလုပ္ရာကေန စက္ညပ္ၿပီး လက္မ ျပတ္သြားလို႔ ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္ လုပ္ခ လစာမရဘဲ နားေနခဲ့ရေသးတယ္လို႔ အသက္ ၂ဝ အရြယ္ ေမာင္မင္းဇင္က ေျပာပါတယ္။တစ္လလုံး ရက္ပ်က္မရွိ အခ်ိန္မွန္ရင္ ရင္းဂစ္ ၆ဝ ေပးတဲ့အတြက္ မနက္ဆို အေျပးအလႊားထၿပီး ထမင္းခ်ဳိင့္ ထည့္ဖို႔ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾက ရပါတယ္တဲ့။အလုပ္ခြင္ကယူလာတဲ့ သစ္တိုသစ္စေလးေတြနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံးသာသာ ေၾကာင္အိမ္ေလးေတြထဲ မွာေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ တစ္ပတ္စာ အာဟာရနဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ ေလးေတြ ထည့္ထားပါတယ္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုေတာင္ မေလးရွားလာဖို႔အတြက္ စီစဥ္ေတာ့မွ ေရာက္ဖူးၾကတဲ့ သူတို႔ေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔ကို စီစဥ္ေပးတဲ့ အလုပ္သမား ရွာေဖြေရး ေအဂ်င္စီေတြကို ယုံၾကည္အားကိုးၿပီး ဘဝကို ေအဂ်င္စီေတြလက္ထဲ အပ္ၿပီး လာၾကတာပါ။တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဒီမွာ လာအလုပ္လုပ္ဖို႔ စရိတ္စက အတြက္ နယ္က လယ္ေတြ၊ ႏြားေတြ ေရာင္းၿပီး လာၾကရလို႔ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေအာင္၊ အရင္းေက် ေအာင္နဲ႔ စာခ်ဳပ္သက္တမ္း ေစ့ေအာင္ မျဖစ္မေန ဆက္လုပ္ ေနၾကရတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။''ဒါေၾကာင့္ မေပ်ာ္လည္း ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံၿပီး လုပ္ေနရတာပါ။ သူေဌးကေတာ့ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ စာအုပ္ သက္တမ္းရွိတဲ့အထိ လုပ္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္''လို႔ ကိုေအာင္ေက်ာ္က ေျပာပါတယ္။ေအဂ်င္စီကိုေပး ဖို႔နဲ႔ ေလယာဥ္စရိတ္စကေတြ အပါအဝင္ စရိတ္စက အားလုံးအတြက္ က်ပ္ ၁၂ သိန္းေလာက္ ကုန္က်ခဲ့ပါတယ္တဲ့။''ကြၽန္ေတာ့အေနနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတာလည္း တစ္လကို ႏွစ္သိန္း ေလာက္ေတာ့ ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလာလုပ္ ရင္ ပိုက္ဆံ ပိုရမလားဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့တာပါ။''ဒါေပမယ့္ ဒီက်ေတာ့ အေျခခံ အလုပ္သမား အလုပ္လည္း လုပ္ရေသးတယ္။ အေနဆင္းရဲ အစား ဆင္းရဲနဲ႔လည္း ေနရေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ကို ဒီကိုပို႔ေပးတဲ့ ေအးဂ်င့္ကို ဖုန္းဆက္ေျပာျပေတာ့ မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္အလုပ္ေျပာင္း လုပ္ဖို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ျမန္မာေငြ က်ပ္ ၁၅ သိန္း ေလာက္နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ေငြကို ထပ္ေပးရမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္''လို႔ ဒီကိုေရာက္တာ သုံးလမျပည့္ေသးတဲ့ ကိုဝင္းလြင္က ေျပာပါတယ္။ေလဆိပ္မွာ မေလးရွား လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး လက္ထဲကို ႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္စာအုပ္ အပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ စာအုပ္ကို ျပန္မေတြ႔ရ ေတာ့ပါဘူးတဲ့။''ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ အလုပ္သမားေတြဆိုရင္ ေလဆိပ္မွာ အစုလုိက္ထားၿပီး သက္ဆိုင္တဲ့ ကုမၸဏီက လာေခၚမွ လူေတြကိုေရာ၊ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ေတြကိုပါ ကုမၸဏီက လူလက္ထဲ တန္းအပ္လိုက္တာပါပဲ။ သေဘာကေတာ့ စာခ်ဳပ္မျပည့္မခ်င္း ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ မျပန္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာပါပဲ'' လို႔ ကိုေက်ာ္ဝင္းက ေျပာပါတယ္။သူတို႔ေတြရဲ႕ ရင္တြင္း ကိုယ္စီမွာ စာခ်ဳပ္သက္တမ္းေစ့လို႔ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ရြာျပန္ရမယ့္ရက္ကို ေမွ်ာ္ေတြးေန ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဖုံတက္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခရီးေဆာင္ ေသတာ ေလးေတြက သူတို႔ ရဲ႕ ပိုင္ရွင္ေတြ သူတို႔ကို ျမန္မာ ျပည္ျပန္ ေခၚသြားမယ့္ရက္ကို ေစာင့္ ေမွ်ာ္ေန ၾကေလရဲ႕။

MoeMaKa Radio & Multimedia - Than Soe Hlaing - Burmese Regime on the selling spree of public properties

MoeMaKa Radio & Multimedia - Than Soe Hlaing - Burmese Regime on the selling spree of public properties

U Nyun, a man for all seasons

http://www.mmtimes.com/2010/news/506/n50613.html

The blame game

We are trapped in this blame game. Being an emotional person, I kind of felt really sick of this article and comments when I first received the link from my friend in Singapore.
http://www.temasekreview.com/2010/01/14/myanmar-national-with-poor-command-of-english-working-as-accounts-executive-in-singapore/comment-page-4/#comment-56828
However, Ko Paw's following response helped ease my feeling.
http://kopaw07.blogspot.com/2010/01/blog-post_18.html
This is it's followup post.
http://www.temasekreview.com/2010/01/18/protracted-online-flame-war-between-foreigners-and-locals-on-tr-a-warning-for-future-social-unrest/

Eventually, those who fail to create opportunity domestically for our young people who have to end up their energy and resources there should deserve blame.

Catching a glimpse (Naked Festival)

Here again is my memorable experience in Okayama, Japan exactly 6 years ago where I had a rare chance to see Men's naked festival. Whenever I recall the memory of that particular night, I can't help myself not to grin. I don't think I can witness this festival next month though I am in Japan. I wish I could.

http://www.myanmar.gov.mm/myanmartimes/no207/MyanmarTimes11-207/025.htm

YOUNG and old men, laughing and waving at the crowd, marched in rows of four as they shouted in unison, “Washoi! Washoi!”
“It’s to raise their spirits,” said my interpreter.
Alongside thousands of Japanese and international tourists, I watched in bewilderment as Saidaiji, a town in Okayama prefecture in Japan, transformed into a hectic party on the eve of Hadaka Matsuri (Naked man’s festival) that falls each year on the third Saturday in February, the coldest month in Japan.
When my Japanese friend invited me to attend, I was ambivalent. Coming from Myanmar, where it is taboo to discuss let alone display nudity, I was overwhelmed with embarrassment. But my curiosity – and fear that I might never again have such an opportunity – got the better of me. I decided to go.
What will they do? Why? Are they wearing nothing? I thought.
My worries diminished only when I found a poster with a photograph of participants clad in a loincloth.
“OK, that isn’t so bad,” I thought. “It is similar to what Sumo wrestlers wear.”
Television crews and domestic and international media representatives collected at the Saidaiji Kannonin Temple, which was choked with the smoke of scented sticks and brightened by candles, on the evening of February 21. In the temple grounds girls played the taiko (Japanese drums).
Traditional food stalls lined either side of a lane leading to the temple’s main entrance. It looked similar to our pagoda festivals where vendors sell various Myanmar foods.
“Washoi. Washoi,” beaming with excitement, I repeated the slogan with the crowd.
Some of the young participants, dressed in loincloth, posed with me when I pulled out my camera. Others shivered in the chilly air dropping to 10 degrees Celsius.
My friend and I entered a hall where the participants were changing their clothes.
Their faces turned red with excitement and sake (Japanese alcoholic beverage of fermented rice).
“They drink a lot of sake to protect themselves against chilly weather and to hide their embarrassment,” my interpreter said.
She also explained that many Japanese believe that those who participate in the festival will have good fortune in the coming year.
The festival is supposed to bring a good harvest, peace and a good spring.
I watched men help their friends tie the ten-metre long piece of white cloth around their waists. The cloth must be tied tight, and some of them cried out in pain.
After the loincloth was correctly positioned they ran to ponds near the temple grounds to purify their bodies.

A young man who has participated in the festival four times told me that men usually give their used loincloths to their wives for a successful childbirth or their children for good health.
The temple and its compound began to fill with tens of thousands of participants and spectators. It was so congested that it felt like the heat of the bodies was generating smoke in the room.
“If I were not sprinkling enough water, they might get injured because of the friction among them,” said a member of the board of trustees as he tossed cups of water over the crowd.
Security guards told participants to not push each other, but some participants fainted and medical teams carried them out on stretchers.
The light suddenly went out at midnight and everything was dark except the blaze inside the temple. A priest threw two shingi (sacred sticks) from a window of the temple into the melee.
It is believed that the men who successfully clutch the sticks are the lucky men of the year. Their happiness is promised for the whole year.
“I was right in the middle of the temple stuffed with thousands of participants for more than one hour,” said Lars Nicolaysen, a journalist from the German news agency, Deutsche Presse-Agentur, who participated in the event.
“I got separated from my group. It was so crowded that I could not breathe properly and even a drop of water was vital for me.
“When I fell down I had to raise my arms in the air in order to snatch or grab someone near. Otherwise I would have been stepped on.
“I thought I was going to die in the next 10 minutes and just wanted to stop everything.
“I was about to touch a stick when I was hit, and my lip bled,” he said, pointing to his lower lip, which was swollen and bruised.
“As soon as it finished and the participants scattered away, I had a great relief. But my pain had not faded away because of the tight loincloth, which had hampered my breathing.
“It was so great but it was really hard,” he said shrugging his shoulders.
The fierce struggle in the dark was the climax of the festival. Shrewd participants performed clever, premeditated teamwork such as linking arms to keep others out of their circle.
The lucky man of the night was carried on his friends’ shoulders to a room where the media waited for him to erect the sacred sticks in a sand-filled box.
“This is the first time for me to participate in this event. As soon as I got the stick, I hid it from being snatched by others. My team let me go out of the temple,” he said.
It was about 2am when my friend and I left the temple for our hotel.
I never did get to see naked men, but it was a memorable experience nonetheless.

Sumo wrestling up close

http://www.myanmar.gov.mm/myanmartimes/no203/MyanmarTimes11-203/027.htm

IT has always seemed strange to me that people could enjoy watching a sport in which contenders physically harm one another, but last month I somehow found myself at a thrilling sumo wrestling tournament in Tokyo.
The entrance to Kokugikan Stadium was lined with colourful banners bearing the names of the wrestlers and referees. Thousands of spectators collected in the spacious stadium to watch the 13th day of the nearly completed sumo tournament.
I had come with Mr Sasaki, an assistant sports editor at JiJi News Agency in Tokyo, and a knowledgeable sumo fan.
He explained that the spectators, most of them over 40, had come from nearby Tokyo, Yokohama, Chiba and Saitama. Younger Japanese, he said, tend to prefer baseball to sumo wrestling, but foreign interest in the sport is increasing. Some famous sumo wrestlers in Japan are actually from Russia and Mongolia.
Our press seats offered a great view of the dohyo, a two foot high, 18-square-foot clay ring. The bout is confined to an inner circle a little over 15 feet in diameter.
Over the ring, a roof resembling a shrine is suspended from the ceiling by cables.
As the match began, sumo wrestlers in ceremonial aprons came onto the stage and stood in a circle. This is the first time I have seen sumo wrestlers up close, and many are at least twice as big as I am.
Sumo wrestlers wear nothing except a band around their waists, which merely covers the major organ of a man and made me feel a bit funny. Their attire reminded me of our ethnic Naga tribes, who usually wear nothing except a gong that covers the major sexual organs.

Mr Sasaki asked me whether I felt embarrassed to watch them.
“Some foreigners said they feel embarrassed to watch such kinds of matches,” he said. But I love it. It looks unique.
According to Japanese literature, sumo is an ancient sport dating back some 1500 years. Sumo grand tournaments are held in Japan six times in a year, three times in Tokyo and once each in Osaka, Nagoya and Kyushu. Each tournament lasts for 15 days.
During the match, wrestlers are not allowed to punch each other, pull hair or kick the stomachs or chests of their opponents. A sumo wrestler who touches the ground with any part of his body, his knee or even the tip of his finger, loses the match.
Whenever a match ended, a man in traditional costume appeared and announced the names of wrestlers for the next match in a very unique classical voice. People were shouting for the competitors and offering words of encouragement. The sumo wrestlers rinsed their mouths with water and wiped their faces with paper towels.
“It is to purify their mind and body,” said Mr Sasaki.
The wrestlers also scattered salt on their feet in order to purify themselves. TheJapanese believe that salt has a special power for driving away evil.
After rinsing with water, they squatted and faced each other in the centre of the ring, crouching forward and touching their fists to the ground. They proceeded to glare fiercely at one another with their small eyes. It seemed to me as if they were about to pounce on each other like crouching chubby tigers.
The match lasted no more than 30 or 40 seconds. It was so exciting that I could not keep myself from shouting.
It is really hard to see some of the wrestlers being thrown out of the ring, in pain and injured. Dragging their feet, they had to approach again to the stage to bow to the referee. They seemed to leave with mixed feelings of shamefulness and pain.
The final match between the current grand champion Asashoryu, a Mongolian, and a Japanese champion, Kaiyo, is the most exciting. The spectators gave a big hand to Kaiyo rather than Asashoryu, who eventually won the tournament without a single defeat in 15 matches.
People yelled out when the champion raised his foot and stamped the floor to make a sound for the farewell bow dance.
But for me, each short moment was packed with thrills.

Memories of forgetfulness

ALTHOUGH I am in my twenties, I am sometimes so forgetful I could be in my seventies. I feel I must share these stories with you… before I forget them. One day after a class at the University of Foreign Language, where I was specialising in English, I walked to the bus stop to catch a bus back home. While I was waiting, I found that my umbrella was not in the basket, which I took each day with my lunchbox and books in. Supposing that I might have left the umbrella in the classroom, I returned to the school. No sooner had I reached the school gate than I realised that I was holding my umbrella. Whenever I read a book or an English newspaper I like to keep a pen or pencil handy to note down new words and new usages. As I cannot read or study for hours in a sitting position, I usually walk around intermittently to unwind. One Sunday, I was reading Myanmar Times as my mum was busily cooking. She asked me to go and buy an onion at the near-by grocery store, which I reluctantly did. When I sat down again to go on with my reading, I could not find my pencil. So I took another one and then continued reading. A few minutes later, my eldest sister in the bathroom called me to help her with lining some clothes, and then I went back to the living room, picked up another pen, and continued reading. Hardly an hour had passed when my neighbour called me to the phone. I had to run down to the ground floor, and then slowly march back up to my flat on the fifth. Then I, again, threw myself into the chair and snatched the paper, tired and a little disgruntled with the interruptions.
It was then that I realised my third pen had also gone missing. Feeling angry and confused, I shouted at my family to give back the essential, but disappearing, items. My mum came out off the kitchen, looked at me carefully and said, "I have seen animals with two horns, but this is the first time I’ve seen an animal with three."

If it can go wrong…

Happy to be able to retrieve this piece from google since I no longer have my master file.
http://www.myanmar.gov.mm/myanmartimes/no78/Timeouts/3.htm

A FRIEND of mine worked as an operator at one of the popular cinemas in Yangon. His job involved projecting the national flag prior to the show and switching on the lights when the show finished. One day he fell asleep during the film and missed his cue to turn on the lights when it finished. The audience had to leave the cinema fumbling about in the dark. He was called in to see the manager, and in punishment had a deduction in his salary. Next time, although he should have been more careful to avoid such mistakes, he made a serious mistake in projecting the national flag. The audience were confused as to whether they should laugh or cry. Imagine by yourself what kind of punishment he would receive. Another of my friends, one day, went downtown to attend a computer class. After getting off the bus, she decided to cross the road straight from the bus stop, as the zebra crossing was a little bit far to walk to. As she reached the other side of the road she spotted a traffic control police car in front of her. She instinctively ran the opposite way, in an attempt to escape the scene of the crime. The policeman came after her, but no sooner had she gone about 14 metres at such a fast pace then she realised her longyi was becoming loose. The policeman was gaining on her, as she desperately tried to flee with her clothes slowly unwinding. As soon as the policeman caught up to her, she handed him her books and files and resolved her clothing emergency.
The policeman, politely, held her piles of things before starting his jaywalking lecture. Not so sympathetically, she was later taken to the police station and fined K500. One Saturday during a staff training session, our editor asked all of us whether there were any problems at work. My colleague then started to complain about her poor hearing and how she felt, in general, these days. Apparently, since she had got caught in the rain, she could not hear what others said to her properly, since water had clogged up her ear. Sympathetically, our editor gave her advice and the young reporter nodded her head to in response. At the end our editor said, jokingly, "Don’t worry, you’ll be alright and get a boyfriend." And to our complete amusement, she simply nodded her head.

MoeMaka piece

http://moemaka.com/index.php?option=com_content&task=view&id=5696&Itemid=1