အဲ့သည့္ေနာက္ က်ိဳတိုဘက္သြားမည့္ ရထားမွီရန္ စက္ဘီးေျခကုန္နင္းေတာ့သည္။ က်ိဳတုိ မေရာက္ခင္ ယာမာရွိနဟု ေခၚတြင္သည့္ ဘူတာတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳ ထားသည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္ ရထားေျပာင္းစီးကာ ရွီဂဘူတာသို႔ သြားရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္း ဘူတာေရာက္လ်င္ ဘတ္စ္ကား ထပ္စီးကာ ႏွင္းေလ်ာသြားစီးၾကမည့္ ေတာင္ေျခကို သြားရ မည္ျဖစ္သည္။
ယာမာရွိနေရာက္ေတာ့ ရွိဂဘူတာသြားမည့္ ကိုးေဆးလိုင္းဘက္ ကိုသန္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာၾကသည္။
မ်က္ႏွာမူကာ ေစာင့္ေနသည့္ ဘက္ျခမ္းတြင္ ၁၀မိနစ္ေက်ာ္ ၁၅ မိနစ္အထိ ရထားက တစ္စီးမွ မလာ။ လူေတြကလည္း တန္းစီမေန။
“ဟိုဘက္အျခမ္းက ရထားစီးရမယ္ထင္တယ္” ဟု ကိုသန္းက ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သြားရ မည့္ ဘူတာကို ညာဘက္အျခမ္းက စီးရန္ မွ်ားျပထားသည္။
ရထားအခ်ိန္ဇယားျပထားသည့္ ဒီဂ်စ္တယ္ဘုတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရထားတစ္ခ်ိဳ႕ ေနာက္က်မည္တဲ့။ ရထား၀န္ထမ္းေလး တစ္ဦးကလည္း စပီကာငယ္ျဖင့္ ေၾကညာေနသည္။
“ဟို ၀န္ထမ္းေလးကို သြားေမးရေအာင္။”
ကိုသန္းေျပာသလိုပင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက စီးရမည္။
မၾကာခင္ ရထားေဟာင္းႀကီး တစ္စင္း ေလးတြဲတြဲျဖင့္ ဘူတာတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။ ရထား၀န္ထမ္းေလးက ထိုရထားကို စီးရန္ အနားလာေျပာသျဖင့္ ကေသာကေမ်ာ ရထားထဲ ေျပး၀င္လိုက္ၾကသည္။ ဒီအတိုင္းဆိုလ်င္ က်ိဳတိုမွ လာမည့္ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လြဲေတာ့မည္ ထင္သည္။
သူငယ္ခ်င္း ဟင္းသာ ကို ဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
"နင္ဘယ္မွာလဲ။"
"ရထားေပၚမွာ။"
"အျမန္ရထားလား။ အေႏွးလား။"
"အျမန္ရထားျဖစ္မယ္။ အေတာ္ျမန္ပုံပဲ" ဟု ဟင္းသာက ဆိုသည္။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ လြဲေျခၿပီ။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ရွီဂ ဘူတာက်မွ ဆုံၾကရန္ ေျပာလိုက္သည္။ အျမန္ရထားေပၚလိုက္ပါသြားသည့္ သူတို႔အား ရွိဂဘူတာတြင္ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုသန္းကို ေစာင့္ေပးရန္ ေျပာလိုက္သည္။
XXXXXXXXXXXX
ေနာက္သုံးဘူတာအေရာက္မွာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္းသြားသည္။ ရထားေပၚတြင္ လည္း လူအေတာ္ရွင္းသြားသည္။ လြတ္သြားသည့္ ႏွစ္ေယာက္ခုံတစ္ခုေပၚ ပစ္ထိုင္ခ်ၿပီး ခဏေမွးရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ကိုသန္းက ေနာက္က ခုံတြင္ ၀င္ထိုင္လုိက္သည္။
ရွီဂျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ဒီၿမိဳ႕မ်ား ဆီကိုေတာ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ အျမင္ဆန္းလို႔ ေနသည္။ စပါးကြင္းက်ယ္က်ယ္ အိမ္ပုပုငယ္ငယ္မ်ားႏွင့္ ဟိုးအေ၀းက ေတာင္္ညိဳညိဳေတြကို လွမ္းျမင္ေန ရသည္။
ေနာက္တစ္ဘူတာတြင္ အသက္၈၀ နီးပါး အဘြားတစ္ဦး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ရထားေပၚက ဆင္းသြားသည္။
ရထားက ေတာင္ေတြရွိလာဘက္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာေလေလ ေတာင္ညိဳညိဳထိပ္က ႏွင္းစိုင္ ေတြကို ျမင္လာရေလေလ ျဖစ္သည္။
ကိုသန္းကို ေျပာျပဖို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ဟၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ မနက္က အေစာႀကီး ထခဲ့ၾကရသည္ကိုး။
ရွီဂဘူတာနားနီးလာေလေလ ဆီးႏွင္းဖုံးလႊမ္းေနသည့္ ေတာင္ညိုညိုကို အနီးကပ္ ျမင္လာရ ေလျဖစ္သည္။ ဒါ ဘီ၀ကို႔ေတာင္ၾကားပဲျဖစ္မည္။
“ကိုသန္း ဆင္းၾကရေအာင္။”
မလႈပ္။
“ကိုသန္း ဆင္းၾကရေအာင္။”
“ကိုသန္း”
ဒုန္း။ ဒုန္း။
ထုိင္ခုံေနာက္မွီကိုထုလိုက္ေတာ့မွ ကိုသန္း လန္႔ဖ်န္႔ ႏိုးလာသည္။
“ေရာက္ၿပီလား။”
“အင္း။ ေရာက္ၿပီီ။”
ရထားတြဲ ေရွ႕ေပါက္တြင္ ဆင္းမည့္သူ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးသာရွိသည္။
ေနာက္ေပါက္တြင္ေတာ့ လူအနည္းငယ္ဆင္းမည္။
ဟင္။
“ဟဲ့။”
ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေနာက္ေပါက္က ဆင္းမည့္သူမ်ားမွာ ဟင္းသာႏွင့္ အဖြဲ႕ျဖစ္ေနသည္။ ရထားတစ္စီးတည္းအေပၚမွာ တစ္တြဲတည္း အတူစီးလာၿပီးကာမွ လြဲၾကရသည္။
“ဟဲ့၊ နင္ေျပာေတာ့ အျမန္ရထားနဲ႔ဆို။”
“ဟီးဟီး။ စီးလာတုန္းက အျမန္ရထားလားလို႔႔။ “
ဟင္းသာႏွင့္ အတူ ၾကည္ႏွင့္ စိုးစုိးပါလာသည္။ ဘူတာအျပင္ဘက္မွာ လူသူကင္းရွင္းလွ သည္။ ဘူတာအျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေတာင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဓါတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ျပင္ၾက ေတာ့သည္။
“ငါတို႔ ဘတ္စ္ကား အခ်ိန္ၾကည့္ရအုံးမယ္ေနာ္” ဟုဆိုၿပီး ဟင္းသာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေပ ၂၀ သာသာအကြာရွိ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ေလးဆီသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ မွတ္တိုင္ေလးနား ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို သတိယခ်င္သလိုျဖစ္သြားသည္။
အမိုးသာရွိၿပီး ထိုင္ခုံမရွိသည့္ လူနားေနစရာေလးႏွင့္ မွတ္တိုင္ေလးမွာ သံေခ်းလည္း တက္ လို႔ေနသည္။
ဟင္းသာက ဘတ္စ္ကားအခ်ိန္ဇယားကို ၾကည့္ၿပီး “ဘတ္စ္ကားက ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ မွလာမယ္။ ငါတို႔ ဓါတ္ပုံဆက္ရိုက္ၾကတာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ဒီလိုႏွင့္ ဘက္စ္ကားႀကီးတစ္စီး ဆိုက္လာသည္။
လူတစ္ဦးမွ မပါလာသည့္ ဘတ္စ္ကားႀကီးေပၚ ငါးေယာက္သား အူယားဖားယား တတ္လိုက္ ၾကသည္။ ရႈခင္းေကာင္းေကာင္းျမင္ရဖို႔ ကားေရွ႕ဆုံးခုံမ်ားတြင္ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။
“ငါတို႔ ခ်ည္းပါပဲလား။ ငါတို႔အတြက္ သီးသန္႔စင္းလုံးငွားဘတ္စ္ေပါ့။ ခြီးခြီးခြီး။”
မၾကာပါ။ လူငယ္စုံတြဲေလး တက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိသားစုတစ္စု။ေနာက္ ႏွင္းေလွ်ာစီးကိရိယာမ်ားႏွင့္ လူသုံးဦး။
No comments:
Post a Comment