စားေသာက္ ဆိုင္က Cocon Karasuma လို႔ ေရးထားတဲ့ အေဆာက္အဦးရဲ႕ သုံးလႊာမွာပါ။ အဲဒီ သုံးလႊာမွာ တျခား စားေသာက္ဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ေလးကေတာ့ လူလည္းမ်ား သလို စားဖို႔ တန္းစီၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ အေတာ္္မ်ားပါတယ္။
မစၥစ္ခါ၀ခါမိက ႀကိဳတင္ ဘြတ္ကင္ လုပ္ထားတဲ့အတြက္ သုံေယာက္သား တန္းၿပီး ၀င္သြားလို႔ ရပါတယ္။ အျပင္က သဘာ၀ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရႏိုင္ပါရက္နဲ႔ အလင္း၀င္ တဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြကို ပိတ္ကြယ္ သလိုျဖစ္ေနတဲ့ အတြင္းဒီဇိုင္းအျပင္အဆင္ေၾကာင့္ ဆုိင္ကေလးက ရုတ္တရက္ ဆိုရင္ ေမွာင္ ကုပ္ကုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
စားပြဲထိုးကေလးက စားခ်ိန္ မိနစ္ ကိုးဆယ္ သတ္မွတ္ ထားေၾကာင္း၊ အ၀စားလို႔ရတဲ့ အစား အေသာက္အျပင္ အေဖ်ာ္ယာမကာ ေသာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ သီးသန္႔ထပ္ မွာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း လာရွင္းျပပါတယ္။
မစၥစ္ခါ၀ခါမိက သူ႔ရဲ႕ ေယာက္မ ေရာက္မလာေသးတဲ့ အတြက္ ထပ္ေစာင့္လို႔ ရမလားလို႔ ေမးေတာ့ အခု ဧည့္သည္တို႔ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ကေနစၿပီး အခ်ိန္မွတ္တာပါလို႔ စားပြဲထိုးက ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သုံးေယာက္သား အစားအေသာက္ေတြ စယူဖို႔ ျပင္ၾကပါေတာ့တယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ေန႔လည္ စာ အိမ္က နည္းနည္းစားလာတာနဲ႔ သိပ္မစားေတာ့ပါဘူးလို႔ တြက္ထားလိုက္တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ျမင္ေနၾက၊ စားေနၾက ၾကက္ရယ္၊ အမဲစတိတ္ရယ္၊ ငါးရယ္ကို လွေအာင္ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းအမယ္ေတြပါပဲ။
အသစ္အဆန္းဆိုလို႔ သရက္သီးမွဲ႔ကို စက္နဲ႔ေမႊၿပီး ေရႊဖရုံသီးနဲ႔ ေရာနယ္ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေလးပါပဲ။ အဲဒါေလးက စားလို႔လည္း အေတာ္ေကာင္းလို႔ မစၥစ္ခါ၀ခါမိကိုလည္း အဲဒါေလး စားၾကည့္ဖို႔ ညြန္းလိုက္ပါ ေသးတယ္။
ကိုယ္တို႔ စစားတုန္းမွာပဲ မစၥစ္ခါ၀ခါမိရဲ႕ ေယာက္မ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကလည္း ခါ၀ခါမိပါပဲ။ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးရုိးနာမည္မို႔ ပါ။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္နာမည္ကေတာ့ မိတိုရိပါ။ မစၥမိတိုရိက အိႏၵိယကို အလည္အပတ္သြားရာက ေန ျပန္ေရာက္လာတာ မၾကာ ေသးပါဘူး။
အိႏၵိယႏိုင္ငံကို ဘယ္လုိျမင္သလဲ။ ဘာထူးလဲလို႔ ေမးၾကေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းေန တဲ့သူေတြ၊ အစားအစာ ေတာင္းေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူစီးလာတဲ့ တိုးဘတ္စ္ႀကီး ယာဥ္ေက်ာ တစ္လိုင္းကေန ေနာက္တစ္လိုင္းကို ေျပာင္းၿပီး တျခားကားေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းတက္သြားတာကို အထူးအဆန္းအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပ ေနပါတယ္။ ငါတို႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း အဲသလိုပါပဲလို႔ ကိုယ္က သူ႔ကို ေျပာမိ ပါေသး တယ္။
ကိုယ္လည္း မစားဘူး၊ မစားဘူးနဲ႔ အခ်ိဳပြဲအပါအ၀င္ သုံးပြဲေလာက္ စားလိုက္မိတာ အခုထိ ရင္ေခါင္းထဲ ေတာင့္ေနတုန္းပါပဲ။ အေအးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေသာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီဆိုင္က မနက္ ၁၁ နာရီကေန ညေန ငါးနာရီ ၾကားဆိုရင္ တစ္ေယာက္ ယန္း ၁၆၀၀ႏႈန္းယူပါ တယ္။ ညစာအတြက္ဆိုရင္ နည္းနည္း ပိုေစ်း ႀကီးပါတယ္။
မိနစ္ ၉၀ မျပည္ခင္မွာ အခ်ိန္ေစ့ေတာ့ပါမယ္လို႔ စားပြဲထိုးက ေျပာတာနဲ႔ ေလးေယာက္သား စကားလည္း ျဖတ္၊ အစားလည္း ျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ဟိုစတိုးဆိုင္၀င္၊ ဒီစတိုးဆိုင္၀င္နဲ႔ ၀င္ၿပီး က်ိဳတို ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနား အေရာက္ မွာ ေျမေအာက္ ရထားစီးဖုိ႔ ဆင္းလာ ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီရက္ေတြက ဂ်ပန္မွာ ရုံးပိတ္ရက္ရွည္ရတဲ့ Golden week ျဖစ္တာေရာ၊ ဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္တာေရာ ေၾကာင့္ပါ ရွိဂ်ိဳးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေတြကလည္း မ်ားလွပါတယ္။
ေျမေအာက္ထပ္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က ကလဲနက္မႈတ္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖတာေတြ႔ တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ပရိသတ္ထိုင္ဖို႔ ခ်ေပးထားတဲ့ ခုံတန္းေလးေတြမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတးသြားေလးကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။
ဒီေန႔က ေနကလည္းသာသမို႔ ရာသီဥတုလည္း သာယာၿပီး အခ်မ္းလည္း ေပါ့လို႔ေနပါတယ္။ အိမ္အျပန္ ရထားေပၚ ကေန ျမင္ရတဲ့ ေန၀န္းနီနီနဲ႔ ေန၀င္ဆည္းဆာရဲ႕အလွကလည္း ညေနခင္း ေလးရဲ႕ အလွကို ပိုၿပီး ပီျပင္ေစလုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment