ဒိုင္ယာရီ (စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈)

“Ricard”ဟု ၀ိႈက္ဘုတ္ေပၚတြင္ ဆရာႀကီးက ေရးလိုက္ၿပီးေနာက္ ေဘာဖ်က္ႏွင့္ ဖ်က္လိုက္ သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ Ri ထပ္ေရးၿပီး ထပ္ဖ်က္လိုက္ျပန္သည္။ ဆံပင္ေငြေရာင္ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္း ပါးပါးႏွင့္ မပုလြန္းမရွည္လြန္းေသာ ဆရာႀကီးသည္ ရီကားဒီးယန္း ေမာ္ဒယ္အေၾကာင္းကို ရွင္းျပရန္ အရွိန္ယူေနရွာသည္။
“ရီကားဒီးယန္း’ဟု အစခ်ီလိုက္သည္႔ ဆရာႀကီး၏ အသံ၀ဲ၀ဲ မၽွင္မွ်င္ေလး ထြက္လာသည္။
ယေန႔ဆိုလ်င္ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ငါးရက္ေျမာက္ေန႔ရွိေပၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာေဘာဂေဗဒ ဘာသာရပ္အတြက္ ပထမဆုံးေသာ သင္တန္းခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အတန္းၿပီးလ်င္ အိမ္တန္းျပန္မည္။ အိမ္ကို ညေန ေလးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္သြားေပမည္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုလ်င္ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္နာရီ ေလာက္သာ ရွိေပအုံးမည္။ ေမာင္လည္း ရုံးဆင္းအုံးမည္ မဟုတ္ေသး။ ေမာင္ႏွင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ ျပန္ေတြ႔ႏုိင္မည္။ ေမာင့္ကို သတိယသည္။ ေမာင္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ေမာင္ရုံးဆင္းမွသာ စာၾကည့္မည္။
“ေဒးဗစ္ရီကားဒိုး………’
ဆရာႀကီးသည္ရီကားဒီးယန္းေမာ္ဒယ္ကို ေရးခဲ့သူ၏ အေၾကာင္းကို အက်ဥ္္းခ်ဳပ္ ရွင္းျပ ေနသည္။ ဆရာႀကီး၀တ္ထားသည့္ ရွပ္အက်ီ ၤသည္ စြတ္စြတ္ျဖဴၿပီး ေဖြးကာ သန္႔စင္လြန္းလွ သည္။ ေမာင္သည္လည္း အျဖဴစြတ္စြတ္ ရွပ္အက်ီ ၤႏွင့္ လြန္စြာလိုက္ဖက္မည့္ သေဘာရွိသည္။ ေစ့စပ္သည့္ အထိမ္းအမွတ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ညစာေကၽြးသည့္ေန႔က ၀တ္သည့္ ဆင္စြယ္ႏု ေရာင္ အက်ီ ၤေလးႏွင့္ပင္ ေမာင္သည္ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ေလးကိုင္းသဖြယ္ ေကြး ကာ အလယ္တြင္ ထိစပ္မတတ္ရွိၿပီး (ကၽြန္မထက္စာလ်င္) ထူထဲသည့္ ေမာင္၏ မ်က္ခုံးမ်ား ေၾကာင့္ ေမာင့္မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးထင္းလို႔ေနသည္။
ျပဳံးရယ္လိုက္လ်င္ ခ်ိဳအီ၀င္းပသြားသည့္ေမာင့္မ်က္ႏွာသည္ တစ္ခါတစ္ရံ မိတ္ကပ္ကူ သည့္ၾကားကပင္ အေရာင္မတက္ခ်င္သည့္ ကၽြန္မႏွင့္ေတာ့ (အနည္းငယ္) ကြာသည္။ ကၽြန္မ သည္ ဤမွ် ၾကည့္ေကာင္းလြန္းသည့္ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေစ့စပ္ျဖစ္သည္အထိ ပတ္သက္၊ သက္ဆိုင္သြားလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုံးကမွ မထင္ထားခဲ့ပါ။ ေမာင္သည္ မိန္းကေလး မ်ား၏ စိတ္ကိုေတာ့ သိပ္နားလည္ပုံ ရွိဟန္မတူရွာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ညဘက္ႀကီးလည္း ကား ဂိတ္တြင္ ကၽြန္မကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့တတ္သည့္ ေမာင့္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား တစ္ဘ၀ လုံးအတြက္ သည္းခံလက္တြဲဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္လည္း မသိေတာ့ပါ။
‘Two countries, two goods, one factor…’
သီအိုရီအရ ႏွစ္ႏိုင္ငံ၊ ထုတ္ကုန္ႏွစ္မ်ိဳးႏွင့္ သြင္းအားစုတစ္မ်ိဳးအေၾကာင္း ဆရာႀကီးက ဆက္လက္ရွင္းျပေနသည္။ ကုန္စည္ႏွစ္မ်ိဳးသည္ ႏွစ္ႏုိင္ငံအေၾကား လြတ္လပ္စြာစီးဆင္းခြင့္ရွိ ေသာ္လည္း သြင္းအားစုျဖစ္သည့္ လုပ္သားကေတာ့ ကုန္စည္မ်ားလို လြပ္လပ္စြာ စီးဆင္း ခြင့္မရွိပါဟု ဆိုသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မသည္လည္း တစ္ေယာက္တစ္ႏုိင္ငံတြင္ ရွိေနၾကသည္။ ရုပ္သေဘာအရ အလြယ္တကူ ေတြ႔ဆုံေပါင္းစည္းလို႔ မရေသးၾကေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ဦးၾကား သြင္းအားစုျဖစ္သည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတာတရားကေတာ့ မိုင္ေတြ ေ၀းလို႔ ႏုိင္ငံေတြျခားလည္း အျပန္အလွန္စီးဆင္းေနအုံးမည္သာ။
စူးစူး၀ါး၀ါးထြက္ေပၚလာသည့္ ေက်ာင္းဆင္းအခ်က္ေပးသံသည္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ခ်ိဳၿမိန္စရာ ေကာင္းလွေတာ့သည္။