Message for yearbook
G randest
D ream on
P lanet
Being with you in campus
G od gave us
N earness
I have embraced it fearless
F abulously
D angle love
I mprinted in our pure hearts.
(NN)
Monday, August 23, 2010
Friday, August 20, 2010
ငါသည္
ငါသည္ ….
ခလုတ္ႏွိပ္တိုင္း မီးလင္းျခင္း၏ ေက်းဇူးအား ေအာက္တိုဘာမွ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
ပိုက္ေခါင္းဖြင့္တုိင္း ေရက်သည့္ စြမ္းပကားအား ရက္ ၄၀ ေက်ာ္လ်င္ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္ ….
ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္တုိင္း အင္တာနက္အၾကည္ဓါတ္ရသည့္ တန္ဖိုးအား လမ်ားမၾကာမီ သိလိမ့္ မည္။
ငါသည္….
၁၂ လရာသီ စိတ္ႏွလုံးလြတ္လပ္ျခင္း၏ တန္ဖိုးအား နာရီေပါင္း ၉၆၀ ေက်ာ္လ်င္ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
အလုပ္မလုပ္ပဲ လခစားႏုိင္သည့္ ေက်းဇူးထူးအား ႏွစ္လအတြင္း သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
ငါသည္….
ငါသည္….
အီလက္ရွင္ႀကီး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္း မလိွမ့္တစ္ပတ္ၿဖီးကာ က်င္းပေလမည့္ ေရႊျပည္ႀကီးဆီ ျပန္အုံးမည္။
ခလုတ္ႏွိပ္တိုင္း မီးလင္းျခင္း၏ ေက်းဇူးအား ေအာက္တိုဘာမွ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
ပိုက္ေခါင္းဖြင့္တုိင္း ေရက်သည့္ စြမ္းပကားအား ရက္ ၄၀ ေက်ာ္လ်င္ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္ ….
ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္တုိင္း အင္တာနက္အၾကည္ဓါတ္ရသည့္ တန္ဖိုးအား လမ်ားမၾကာမီ သိလိမ့္ မည္။
ငါသည္….
၁၂ လရာသီ စိတ္ႏွလုံးလြတ္လပ္ျခင္း၏ တန္ဖိုးအား နာရီေပါင္း ၉၆၀ ေက်ာ္လ်င္ သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
အလုပ္မလုပ္ပဲ လခစားႏုိင္သည့္ ေက်းဇူးထူးအား ႏွစ္လအတြင္း သိလိမ့္မည္။
ငါသည္….
ငါသည္….
ငါသည္….
အီလက္ရွင္ႀကီး ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္း မလိွမ့္တစ္ပတ္ၿဖီးကာ က်င္းပေလမည့္ ေရႊျပည္ႀကီးဆီ ျပန္အုံးမည္။
Friday, July 30, 2010
ျပန္ဆုံဆည္းခ်ိန္
ကိုယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ကေလးကို ပစ္ထားခဲ့ရတာ ႏွစ္လတင္းတင္းေတာင္ရွိေရာေပါ့။ ေသာက္ လက္စ ေကာ္ဖီခြက္၊ ပစ္ခ်ထားခဲ့ တဲ့ ကေလာင္(ေဘာပင္)၊ ပြင့္လ်က္သား ဒိုင္ယာရီ၊ကေတာ့ အရင္အတိုင္း ရွိေနဆဲပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ၅၈ ရက္ ၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ၿပီး ခြဲခြာၾကရအုံးမွာပါ။ အဲဒီ တစ္ႀကိမ္္ၾကရင္ေတာ့ အခုထက္ပိုၿပီ ၾကာၾကာခြဲခြာၾကရေတာ့မွာပါ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဆုံမယ္ဆို တာလည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။
မဆုံေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ရင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူရွိခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ရင္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သတိရေနမွာပါ။ အခု က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းသြားၾကတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ၅၈ ရက္ ၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ၿပီး ခြဲခြာၾကရအုံးမွာပါ။ အဲဒီ တစ္ႀကိမ္္ၾကရင္ေတာ့ အခုထက္ပိုၿပီ ၾကာၾကာခြဲခြာၾကရေတာ့မွာပါ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဆုံမယ္ဆို တာလည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။
မဆုံေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ရင္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူရွိခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ရင္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သတိရေနမွာပါ။ အခု က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းသြားၾကတာေပါ့။
Sunday, May 30, 2010
Skiing (IV)
သည္လိုႏွင့္ လူႀကီးမ်ား ႏွင္းေလွ်ာစီးေနသည့္ ေနရာဘက္ကို ထြက္လာၾကသည္။ ေတာင္ေစာင္းေအာက္ကို ႏွင္းေလွ်ာစီးဆင္းမွသာရမည္ဆိုသျဖင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖိနပ္ေတြငွားဖို႔ ရွာသည္။
တစ္ေယာက္ကို ယန္း ၄၀၀၀ အလုိက္ေပးရမည္တဲ့။ ကိစၥမရွိ။ စကီးျပားႏွင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံမ်ား ငွားလိုက္သည္။ ေတာင္ေအာက္က ငွားစီးလာသည့္ ဖိနပ္မ်ားႏွင့္ လဲလိုက္သည္။ ဟင္းသာႏွင့္ စိုးစိုးလည္း တစ္စုံစီ ငွားသည္။ ကိုသန္း ႏွင့္ ၾကည္ကေတာ့ မစီးေတာ့ဟုဆိုသည္။
၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက ကိုယ္ေတြကို စိတ္မခ်သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အျပင္တြင္ သူအနည္းငယ္ သင္ျပေပးမည္ဟု ဆိုကာ ဆိုင္အျပင္ဘက္ကို ဦးေဆာင္ေခၚ သြားသည္။
ဖိနပ္မ်ား ထမ္းပိုးကာ ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ျဖင့္ ထြက္လာၾကသည္။ ကိုသန္းကိုလည္း ဓါတ္ပုံလွမ္း ရိုက္ခိုင္းလိုက္ေသးသည္။
အဲသည့္ေနာက္ ၀န္ထမ္းကေလးက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို ဖိနပ္ႏွင့္ ဘုတ္ျပားတပ္ ေပးသည္။ ဘုတ္ျပားခၽြတ္ခ်င္လ်င္ မည္သို႔ ခၽြတ္ရမည္ကိုလည္း သင္ျပလုိက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေအာက္ကို ခ်က္ခ်င္းမဆင္းရန္ႏွင့္ ဒီအနီး၀န္းက်င္တြင္ပင္ ဘုတ္ျပားႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ရန္ အရင္က်င့္ပါဟု သူက ေျပာသည္။
စိုးစိုးကေတာ့ ဟုတ္သလိုရွိသည္။ သူက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ေကြ႔ၾကည့္သည္။ ဟုတ္လို႔ေနသည္။
ကိုယ္ႏွင့္ ဟင္းသာလည္း စိုးစိုး လုပ္သလို လိုက္လုပ္ ၾကည့္သည္။ မၾကာပါ။ ဟင္းသာေရာ ကိုယ္ပါ ဖင္ထုိင္ရက္ကေလးေတြ လဲသြားသည္။
ကိုသန္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို လိုက္ထူသည္။
အဲသည့္ေနာက္ ေတာင္ကုန္းအတိုင္း အမ်ားသူငါလို ေလွ်ာဆင္းၾကရန္ ကုန္းဆင္းရွိရာဘက္ လွည့္လိုက္ၾကသည္။
လူငယ္ေလးမ်ားက ကိုယ့္နေဘးက ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ညင္ညင္သာသာ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာကနဲ ဆင္းသြားၾကသည္။
ေတာင္ကုန္းေအာက္ကို ႏွင္းေလွ်ာစီးဆင္းသြားသူမ်ား ျပန္တက္လာႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားသည့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ဒန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ကုန္းေအာက္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ လွပါၿပီ။
ၿပီးလ်င္ ဒန္းကေလးစီးၿပီး ျပန္တက္လာမည္။ အနည္းဆုံး အတက္အဆင္း သုံးေခါက္ ေလာက္ေတာ့ စီးမည္။ ဒန္းက တစ္ခါ စီး ယမ္း ၄၀၀။ ကုန္ခ်င္ ကုန္ပါေစ။ သို႔မွသာ လာရက်ိဳးနပ္မည္။
သို႔ေသာ္ ခပ္ေျပေျပ ကုန္းကေလး ဆင္းမယ္မွ မရြယ္ခင္ ေလးငါးလွမ္းေလာက္တြင္ပင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ဖင္ထုိင္ရက္ ဘုတ္ကန ဲလဲေတာ့သည္။ ကုန္းထၾကည့္သည္။ မရ။ ထဖို႔မေျပာႏွင့္ စကီဘုတ္ အျပားတပ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ကို ေျမႀကီးေပၚ ျပားလ်က္ ျပန္ခ်ဖို႔ကိုပင္ ႀကိဳးစားၾကည့္လို႔ မရ။
ေျခေထာက္လႈပ္မရသည့္ အတူတူ လက္တြင္ ကိုင္ထားသည့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံ ႏွစ္ေခ်ာင္း အားျပဳၿပီး ထရန္ ႀကိဳးစားျပန္ေတာ့လည္း ဖင္ကေလး ၾကြလာမလိုလို ရွိၿပီးကာမွ တုတ္ေခ်ာ္ ထြက္ကာ ဖင္ထိုင္ရက္ ျပန္က်သြားသည္။
ေဘးဘီ ၀ဲယာ ၾကည့္မိေတာ့ ဟင္းသာလည္း ငုတ္တုတ္ ပုံရက္သားေလး။ စိုးစိုးကလည္း ကိုယ့္ ေနာက္မွာ ငုတ္တုတ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုသန္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို လုိက္ထူရသည္။
သူမ်ားေတြမ်ား ကုန္းေလွ်ာေလးကို ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈ တုတ္ကေလး ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ ဆင္းသြားၾကသည္။
“ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးထားရင္ သူ႔ဟာသူ အလိုက္သင့္ကေလး ေလွ်ာသြားေရာ” ဟု ဟင္းသာႏွင့္ စိုးစိုးက ေျပာသည္။
အဟုတ္ပင္။ သူတို႔ အဲသလို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကာ အလုိက္သင့္ကေလး ေလွ်ာဆင္းသြားၾကသည္။
သူတို႔ေျပာသလို လုပ္ၾကည့္သည္။ အခုမွပင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးရသည့္ အရသာကို သိရေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကုန္းဆင္းတစ္ေလွ်ာက္ အရွိန္က တက္လာသည္။ ဟိုးအေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ သုံးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေလးကို မိခင္ျဖစ္သူက ထိန္းစီး ေလ့က်င့္ေန သည္ကို လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ သူတို႔ကို တိုက္မိကုန္မွျဖင့္ ဟု စိုးရိမ္စိတ္ေပၚလာသည္။
အဲသလို ေပၚလာကာက ကိုယ့္ေျခေထာက္ကလည္း သူတို႔ဘက္ ဦးတည္မိရက္ သား ျဖစ္ေနသည္။ ကေလးကိုေတာ့ တိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူးဟု ေတြးကာ ထူပူသြားေတာ့သည္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံ ကိုလည္း ေျမႀကီးအတြင္း အားစိုက္သြင္းကာ အရွိန္သတ္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
အဲသည္ေတာ့မွ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ကေလးငယ္ေလးနား ပက္လက္လန္္ လဲသြားေတာ့သည္။
ကိုယ့္မွာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို မ်က္ႏွာမူရက္သား။ တစ္ကိုယ္တည္း ရုန္းထႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစာၾကည့္သည္။ ကိုသန္းကလည္း ဟိုးေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ က်န္ခဲ့ေလၿပီ။
ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ကူရာကယ္ရာမဲ့ၿပီ။
‘ဒိုင္းေဂ်ာ့ဘု၊?” အဆင္ေျပရဲ႕လား ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ဦးက လွမ္း ေမးသည္။
“ဟိုင္း”
ရပါတယ္လို႔သာ ေျဖလိုက္ေပမယ့္ လိပ္လို ပက္လက္က မလႈပ္မယွက္။
သူက ကိုယ့္ကို ဘယ္လို စီးရမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္လိုထိန္းရမယ္ဆိုတာေတြ ေျပာျပရွာသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ အမူအယာ လုပ္ျပသေလာက္ကိုသာ နားလည္ လိုက္ သည္။ သေဘာကေတာ့ ဘရိတ္အုပ္ခ်င္လ်င္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲခ်ၿပီး ကိုယ္ရွိန္သတ္ ရန္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္ရေပမယ့္ လူက လႈပ္မရ။ ကိုယ့္အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြား သည့္ သူက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲလို႔ ဟန္ခ်က္ယူၿပီး ေပါင္ ၁၁၇ ေပါင္ရွိသည့္ ကိုယ့္ကို ဆြဲထူသည္။
သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာေတာ့ သူက “ရတယ္၊ ရတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး” ဟု ေျပာကာ စကီးဆက္စီးဖို႔ ထြက္သြားသည္။
သူလွည့္ထြက္သြားလို႔ ငါးလွမ္း၊ ေျခာက္လွမ္းစာမွ်ပင္ မကြာခင္ ပုံရက္ ျပန္လဲသြားသည္။ သူကလွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာမည္အျပဳ သူ႔ကို သြားႏွင့္ ပါရန္ လက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး ေျပာလိုက္ သည္။ သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္အတြက္ ခရီးဖင့္ရွာမည္။
တစ္ေယာက္ကို ယန္း ၄၀၀၀ အလုိက္ေပးရမည္တဲ့။ ကိစၥမရွိ။ စကီးျပားႏွင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံမ်ား ငွားလိုက္သည္။ ေတာင္ေအာက္က ငွားစီးလာသည့္ ဖိနပ္မ်ားႏွင့္ လဲလိုက္သည္။ ဟင္းသာႏွင့္ စိုးစိုးလည္း တစ္စုံစီ ငွားသည္။ ကိုသန္း ႏွင့္ ၾကည္ကေတာ့ မစီးေတာ့ဟုဆိုသည္။
၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက ကိုယ္ေတြကို စိတ္မခ်သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အျပင္တြင္ သူအနည္းငယ္ သင္ျပေပးမည္ဟု ဆိုကာ ဆိုင္အျပင္ဘက္ကို ဦးေဆာင္ေခၚ သြားသည္။
ဖိနပ္မ်ား ထမ္းပိုးကာ ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ျဖင့္ ထြက္လာၾကသည္။ ကိုသန္းကိုလည္း ဓါတ္ပုံလွမ္း ရိုက္ခိုင္းလိုက္ေသးသည္။
အဲသည့္ေနာက္ ၀န္ထမ္းကေလးက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို ဖိနပ္ႏွင့္ ဘုတ္ျပားတပ္ ေပးသည္။ ဘုတ္ျပားခၽြတ္ခ်င္လ်င္ မည္သို႔ ခၽြတ္ရမည္ကိုလည္း သင္ျပလုိက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေအာက္ကို ခ်က္ခ်င္းမဆင္းရန္ႏွင့္ ဒီအနီး၀န္းက်င္တြင္ပင္ ဘုတ္ျပားႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ရန္ အရင္က်င့္ပါဟု သူက ေျပာသည္။
စိုးစိုးကေတာ့ ဟုတ္သလိုရွိသည္။ သူက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ေကြ႔ၾကည့္သည္။ ဟုတ္လို႔ေနသည္။
ကိုယ္ႏွင့္ ဟင္းသာလည္း စိုးစိုး လုပ္သလို လိုက္လုပ္ ၾကည့္သည္။ မၾကာပါ။ ဟင္းသာေရာ ကိုယ္ပါ ဖင္ထုိင္ရက္ကေလးေတြ လဲသြားသည္။
ကိုသန္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို လိုက္ထူသည္။
အဲသည့္ေနာက္ ေတာင္ကုန္းအတိုင္း အမ်ားသူငါလို ေလွ်ာဆင္းၾကရန္ ကုန္းဆင္းရွိရာဘက္ လွည့္လိုက္ၾကသည္။
လူငယ္ေလးမ်ားက ကိုယ့္နေဘးက ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ညင္ညင္သာသာ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာကနဲ ဆင္းသြားၾကသည္။
ေတာင္ကုန္းေအာက္ကို ႏွင္းေလွ်ာစီးဆင္းသြားသူမ်ား ျပန္တက္လာႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားသည့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ဒန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ကုန္းေအာက္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ လွပါၿပီ။
ၿပီးလ်င္ ဒန္းကေလးစီးၿပီး ျပန္တက္လာမည္။ အနည္းဆုံး အတက္အဆင္း သုံးေခါက္ ေလာက္ေတာ့ စီးမည္။ ဒန္းက တစ္ခါ စီး ယမ္း ၄၀၀။ ကုန္ခ်င္ ကုန္ပါေစ။ သို႔မွသာ လာရက်ိဳးနပ္မည္။
သို႔ေသာ္ ခပ္ေျပေျပ ကုန္းကေလး ဆင္းမယ္မွ မရြယ္ခင္ ေလးငါးလွမ္းေလာက္တြင္ပင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ဖင္ထုိင္ရက္ ဘုတ္ကန ဲလဲေတာ့သည္။ ကုန္းထၾကည့္သည္။ မရ။ ထဖို႔မေျပာႏွင့္ စကီဘုတ္ အျပားတပ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ကို ေျမႀကီးေပၚ ျပားလ်က္ ျပန္ခ်ဖို႔ကိုပင္ ႀကိဳးစားၾကည့္လို႔ မရ။
ေျခေထာက္လႈပ္မရသည့္ အတူတူ လက္တြင္ ကိုင္ထားသည့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံ ႏွစ္ေခ်ာင္း အားျပဳၿပီး ထရန္ ႀကိဳးစားျပန္ေတာ့လည္း ဖင္ကေလး ၾကြလာမလိုလို ရွိၿပီးကာမွ တုတ္ေခ်ာ္ ထြက္ကာ ဖင္ထိုင္ရက္ ျပန္က်သြားသည္။
ေဘးဘီ ၀ဲယာ ၾကည့္မိေတာ့ ဟင္းသာလည္း ငုတ္တုတ္ ပုံရက္သားေလး။ စိုးစိုးကလည္း ကိုယ့္ ေနာက္မွာ ငုတ္တုတ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုသန္းက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို လုိက္ထူရသည္။
သူမ်ားေတြမ်ား ကုန္းေလွ်ာေလးကို ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈ တုတ္ကေလး ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ ဆင္းသြားၾကသည္။
“ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးထားရင္ သူ႔ဟာသူ အလိုက္သင့္ကေလး ေလွ်ာသြားေရာ” ဟု ဟင္းသာႏွင့္ စိုးစိုးက ေျပာသည္။
အဟုတ္ပင္။ သူတို႔ အဲသလို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကာ အလုိက္သင့္ကေလး ေလွ်ာဆင္းသြားၾကသည္။
သူတို႔ေျပာသလို လုပ္ၾကည့္သည္။ အခုမွပင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးရသည့္ အရသာကို သိရေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကုန္းဆင္းတစ္ေလွ်ာက္ အရွိန္က တက္လာသည္။ ဟိုးအေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ သုံးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေလးကို မိခင္ျဖစ္သူက ထိန္းစီး ေလ့က်င့္ေန သည္ကို လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ သူတို႔ကို တိုက္မိကုန္မွျဖင့္ ဟု စိုးရိမ္စိတ္ေပၚလာသည္။
အဲသလို ေပၚလာကာက ကိုယ့္ေျခေထာက္ကလည္း သူတို႔ဘက္ ဦးတည္မိရက္ သား ျဖစ္ေနသည္။ ကေလးကိုေတာ့ တိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူးဟု ေတြးကာ ထူပူသြားေတာ့သည္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံ ကိုလည္း ေျမႀကီးအတြင္း အားစိုက္သြင္းကာ အရွိန္သတ္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
အဲသည္ေတာ့မွ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ကေလးငယ္ေလးနား ပက္လက္လန္္ လဲသြားေတာ့သည္။
ကိုယ့္မွာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို မ်က္ႏွာမူရက္သား။ တစ္ကိုယ္တည္း ရုန္းထႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစာၾကည့္သည္။ ကိုသန္းကလည္း ဟိုးေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ က်န္ခဲ့ေလၿပီ။
ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ကူရာကယ္ရာမဲ့ၿပီ။
‘ဒိုင္းေဂ်ာ့ဘု၊?” အဆင္ေျပရဲ႕လား ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ဦးက လွမ္း ေမးသည္။
“ဟိုင္း”
ရပါတယ္လို႔သာ ေျဖလိုက္ေပမယ့္ လိပ္လို ပက္လက္က မလႈပ္မယွက္။
သူက ကိုယ့္ကို ဘယ္လို စီးရမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္လိုထိန္းရမယ္ဆိုတာေတြ ေျပာျပရွာသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ အမူအယာ လုပ္ျပသေလာက္ကိုသာ နားလည္ လိုက္ သည္။ သေဘာကေတာ့ ဘရိတ္အုပ္ခ်င္လ်င္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲခ်ၿပီး ကိုယ္ရွိန္သတ္ ရန္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္ရေပမယ့္ လူက လႈပ္မရ။ ကိုယ့္အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြား သည့္ သူက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲလို႔ ဟန္ခ်က္ယူၿပီး ေပါင္ ၁၁၇ ေပါင္ရွိသည့္ ကိုယ့္ကို ဆြဲထူသည္။
သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာေတာ့ သူက “ရတယ္၊ ရတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး” ဟု ေျပာကာ စကီးဆက္စီးဖို႔ ထြက္သြားသည္။
သူလွည့္ထြက္သြားလို႔ ငါးလွမ္း၊ ေျခာက္လွမ္းစာမွ်ပင္ မကြာခင္ ပုံရက္ ျပန္လဲသြားသည္။ သူကလွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာမည္အျပဳ သူ႔ကို သြားႏွင့္ ပါရန္ လက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး ေျပာလိုက္ သည္။ သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္အတြက္ ခရီးဖင့္ရွာမည္။
ကုိယ့္အလုပ္ကိုယ္ေလးစားသလို သူ႔အလုပ္ကိုလည္း ေလးစားပါ
http://www.news-eleven.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3227%3A2010-05-30-03-56-30&catid=78%3A2009-11-13-06-25-17&Itemid=135
Thursday, May 13, 2010
Skiing (III)
ေကဘယ္ကားက ေတာင္ေပၚကို တေရြ႕ေရြ႕တက္လာသည္ႏွင့္ ႏွင္းမ်ား အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ႀကဲပက္လို႔ထားသည့္ ေတာင္ေစာင္းမ်ားကို အနီးကပ္ျမင္လာရသည္။ ေတာင္ထိပ္နားနီးလာေတာ့ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည့္ ႏွင္းလြင္ျပင္ႀကီးထက္ ႏွင္းေလွ်ာစီးေန သည့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို မႈန္ပ်ပ်ေလး ျမင္လိုက္ရသည္။
“ဟုိမွာၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာၾကည့္စမ္။”
“ဟုတ္ပ။ လွမွလွ”
“ငါတို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ ျပန္ရွာ ငွားၾကည့္ၾကတာေပါ့ဟာ”
ဒီေနရာေရာက္ၿပီးကာမွ ႏွင္းေလွ်ာမစီး လိုက္ရပဲေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္။ ယခုေဆာင္းသည္ ကိုယ့္အတြက္ ဂ်ပန္တြင္ေနာက္ဆုံးႀကဳံရသည့္ ေဆာင္းမို႔ ေနာင္ အခြင့္အေရး ထပ္ရခ်င္မွ ရ ေတာ့မည္။ ေကဘယ္ကားေပၚက ဆင္းလုိက္သည္ဆိုရင္ပဲ မ်က္ႏွာကို ေရခဲေရႏွင့္ ျဖန္းပက္လိုက္သလို ေအးသြားရသည္။
ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသမို႔ ၾကည့္လို႔ပဲ ေကာင္းေနေသးေတာ့ သည္။ ေရခဲျခစ္မႈန္ေလးေတြလို ျဖဴျဖဴမြမြ ႏွင္းဖတ္ေလးေတြကို က်ဳံးၿပီးကိုင္လိုက္သည္။ ေအးလုိက္ သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ကိုယ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕က ယခုႏွစ္ ႏွင္းေကာင္းေကာင္းမက်ခဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ သုံးရက္ေလာက္ သာ ႏွင္းက်သြားသည္။
ဟင္းသာႏွင့္ ၾကည့္ကိုပါေခၚကာ ႏွင္းေတာထဲ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ပုံကို ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကသည္။ ဆံပင္ဖုတ္သိုက္ႏွင့္ကိုယ့္ပုံစံက စြတ္ဖားေခြးႏွင့္ပင္ တူေနသေယာင္။
ေန႔လည္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးၿပီမို႔ ၀မ္းျဖည့္ဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ၀င္္ၾကသည္။ တစ္ဦး ယန္း ၁၅၀၀ ေပးရသည့္ အ၀စား ဘူေဖးလ္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ဆုိင္က မွန္မ်ားျဖင့္သာ ကာရံထားသမို႔ အျပင္ကိုလည္း အတုိင္းသာ ျမင္ေနရသည္။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း ကုန္းေပၚက စကီးစီးေန ၾကသည့္သူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ကုန္းပုကေလးမ်ားကို လႊားကနဲ ေက်ာ္စီးသြားသည္။
အရင္အပတ္က နာဂါႏိုတြင္ ႏွင္းေလွ်ာသြားစီးသည့္ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမက ေတာင္ကုန္ ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ္လည္း အဲသလို ရိုက္မည္ဟု စိတ္က ေတးထားသည္။
ငယ္ငယ္က ႏိုင္ငံတကာ ၿဂိဳလ္တုသတင္းတြင္ ၾကည့္ရသည့္ ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းေလွ်ာစီးၿပိဳင္ပြဲ၌ ျပိဳင္ပြဲ၀င္သူက ႏွင္းေလွ်ာစီးတံျဖင့္ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပၚက ေလွ်ာဆင္းလာၿပီး အရွိန္ရမွ ေလဟုန္ထဲ ပ်ံၾကြကာ ေျမျပင္ေပၚကို ေၾကာင္က် က်သကဲ့သို႔ အသာအယာ ဆင္းသက္ပုံကို အားက်မိသည္။
သူတို႔ေလာက္မလုပ္ႏိုင္လ်င္ေတာင္မွ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမ ေလာက္ေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္။ နည္းနည္းပါးပါး လဲတာ၊ ကြဲတာကေတာ့ သီးခံမည္။ အသက္အႏၱရာယ္ မရွိရင္ၿပီးေရာ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားလုိက္သည္။
စားေသာက္ၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ စေတြ႔သည့္ ကစားကြင္းငယ္ေလးထဲ ၀င္လုိက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ ယမ္း ၅၀၀။
အဲ ေနာက္မွ သည္ကစားကြင္း ကေလးက ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးထားသည့္ ကစားကြင္းကေလးမွန္း သိရသည္။ ကေလးငယ္ဆိုလို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတာင္ သိပ္မေတြ႔ရ။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားသာ။ ကုန္းကေလးကလည္း ေပ ၃၀၊ ၄၀ ေက်ာ္သာ ရွိမည္ထင္သည္။
မထူးၿပီမို႔ ကေလးငယ္မ်ားလို ႀကိဳးတပ္ထားသည့္ ေကာ္ဒယ္ျပားေလးမ်ား ကိုင္ကာ ယင္းကုန္းေလးေပၚတက္ၾကသည္။ တက္တာေတာင္ အလိုအေလ်ာက္ေရြ႔သည့္ စက္တပ္ၾကမ္းျပင္ေပၚတက္လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ကေလးငယ္ေလးမ်ား လုပ္သလို ဒယ္ျပားေလးအတြင္း ထိုင္ခ်ကာ ႀကိဳးကေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေျခေထာက္ေရွ႕ပစ္ကာ ကုန္းထက္မွ အသာကေလး ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။
တဗ်စ္ဗ်စ္္ႏွင့္ ေလွ်ာဆင္းသြားသည့္ ဒယ္ျပားေလးထက္ ထိုင္းရင္း အသည္းထဲ တညိမ့္ညိမ့္။ ေအာက္ေျခေရာက္ေတာ့ ဒယ္ျပားေလး ဆြဲကာ အေပၚျပန္တက္။ တစ္ခါ ေလွ်ာဆင္းျဖင့္ ကေလးကစားကြင္းထဲ လူႀကီးမ်ား ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကသည့္ ျဖစ္ျခင္း။
“ဟုိမွာၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာၾကည့္စမ္။”
“ဟုတ္ပ။ လွမွလွ”
“ငါတို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ ျပန္ရွာ ငွားၾကည့္ၾကတာေပါ့ဟာ”
ဒီေနရာေရာက္ၿပီးကာမွ ႏွင္းေလွ်ာမစီး လိုက္ရပဲေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္။ ယခုေဆာင္းသည္ ကိုယ့္အတြက္ ဂ်ပန္တြင္ေနာက္ဆုံးႀကဳံရသည့္ ေဆာင္းမို႔ ေနာင္ အခြင့္အေရး ထပ္ရခ်င္မွ ရ ေတာ့မည္။ ေကဘယ္ကားေပၚက ဆင္းလုိက္သည္ဆိုရင္ပဲ မ်က္ႏွာကို ေရခဲေရႏွင့္ ျဖန္းပက္လိုက္သလို ေအးသြားရသည္။
ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသမို႔ ၾကည့္လို႔ပဲ ေကာင္းေနေသးေတာ့ သည္။ ေရခဲျခစ္မႈန္ေလးေတြလို ျဖဴျဖဴမြမြ ႏွင္းဖတ္ေလးေတြကို က်ဳံးၿပီးကိုင္လိုက္သည္။ ေအးလုိက္ သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ကိုယ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕က ယခုႏွစ္ ႏွင္းေကာင္းေကာင္းမက်ခဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ သုံးရက္ေလာက္ သာ ႏွင္းက်သြားသည္။
ဟင္းသာႏွင့္ ၾကည့္ကိုပါေခၚကာ ႏွင္းေတာထဲ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ပုံကို ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကသည္။ ဆံပင္ဖုတ္သိုက္ႏွင့္ကိုယ့္ပုံစံက စြတ္ဖားေခြးႏွင့္ပင္ တူေနသေယာင္။
ေန႔လည္ နာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးၿပီမို႔ ၀မ္းျဖည့္ဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ၀င္္ၾကသည္။ တစ္ဦး ယန္း ၁၅၀၀ ေပးရသည့္ အ၀စား ဘူေဖးလ္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ဆုိင္က မွန္မ်ားျဖင့္သာ ကာရံထားသမို႔ အျပင္ကိုလည္း အတုိင္းသာ ျမင္ေနရသည္။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း ကုန္းေပၚက စကီးစီးေန ၾကသည့္သူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ကုန္းပုကေလးမ်ားကို လႊားကနဲ ေက်ာ္စီးသြားသည္။
အရင္အပတ္က နာဂါႏိုတြင္ ႏွင္းေလွ်ာသြားစီးသည့္ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမက ေတာင္ကုန္ ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ္လည္း အဲသလို ရိုက္မည္ဟု စိတ္က ေတးထားသည္။
ငယ္ငယ္က ႏိုင္ငံတကာ ၿဂိဳလ္တုသတင္းတြင္ ၾကည့္ရသည့္ ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းေလွ်ာစီးၿပိဳင္ပြဲ၌ ျပိဳင္ပြဲ၀င္သူက ႏွင္းေလွ်ာစီးတံျဖင့္ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပၚက ေလွ်ာဆင္းလာၿပီး အရွိန္ရမွ ေလဟုန္ထဲ ပ်ံၾကြကာ ေျမျပင္ေပၚကို ေၾကာင္က် က်သကဲ့သို႔ အသာအယာ ဆင္းသက္ပုံကို အားက်မိသည္။
သူတို႔ေလာက္မလုပ္ႏိုင္လ်င္ေတာင္မွ အင္ဒိုနီးရွားသူငယ္ခ်င္းမ ေလာက္ေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္။ နည္းနည္းပါးပါး လဲတာ၊ ကြဲတာကေတာ့ သီးခံမည္။ အသက္အႏၱရာယ္ မရွိရင္ၿပီးေရာ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားလုိက္သည္။
စားေသာက္ၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ စေတြ႔သည့္ ကစားကြင္းငယ္ေလးထဲ ၀င္လုိက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ ယမ္း ၅၀၀။
အဲ ေနာက္မွ သည္ကစားကြင္း ကေလးက ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးထားသည့္ ကစားကြင္းကေလးမွန္း သိရသည္။ ကေလးငယ္ဆိုလို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတာင္ သိပ္မေတြ႔ရ။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားသာ။ ကုန္းကေလးကလည္း ေပ ၃၀၊ ၄၀ ေက်ာ္သာ ရွိမည္ထင္သည္။
မထူးၿပီမို႔ ကေလးငယ္မ်ားလို ႀကိဳးတပ္ထားသည့္ ေကာ္ဒယ္ျပားေလးမ်ား ကိုင္ကာ ယင္းကုန္းေလးေပၚတက္ၾကသည္။ တက္တာေတာင္ အလိုအေလ်ာက္ေရြ႔သည့္ စက္တပ္ၾကမ္းျပင္ေပၚတက္လိုက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ကေလးငယ္ေလးမ်ား လုပ္သလို ဒယ္ျပားေလးအတြင္း ထိုင္ခ်ကာ ႀကိဳးကေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေျခေထာက္ေရွ႕ပစ္ကာ ကုန္းထက္မွ အသာကေလး ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။
တဗ်စ္ဗ်စ္္ႏွင့္ ေလွ်ာဆင္းသြားသည့္ ဒယ္ျပားေလးထက္ ထိုင္းရင္း အသည္းထဲ တညိမ့္ညိမ့္။ ေအာက္ေျခေရာက္ေတာ့ ဒယ္ျပားေလး ဆြဲကာ အေပၚျပန္တက္။ တစ္ခါ ေလွ်ာဆင္းျဖင့္ ကေလးကစားကြင္းထဲ လူႀကီးမ်ား ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကသည့္ ျဖစ္ျခင္း။
Sunday, May 9, 2010
Skiing (II)
ကုန္းျမင့္ တစ္ေၾကာ ေကြ႔ကာ ၀ုိက္ကာ ဘက္စ္ကားႏွင့္ တက္လာၿပီး ၁၅မိနစ္ေက်ာ္ အၾကာ တြင္ ေတာင္ေျခစခန္းကို ေရာက္လာသည္။ ရထားေပၚက ျမင္ခဲ့ရသည့္ ဆီးႏွင္းမ်ား ဖုန္းေန သည့္ ေတာင္ထိပ္ဆီသို႔ ယင္းေတာင္ေျခစခန္းမွ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ေကဘယ္ကားမ်ားျဖင့္ ထပ္ သြားၾကရမည္ျဖစ္သည္။ 
ေတာင္ေပၚမတက္ခင္ လိုအပ္သည့္ ႏွင္းေတာစီး ကိရိယာမ်ား ငွားရန္ ေတာင္ေျခက အငွားဆိုင္အတြင္း ၀င္ လိုက္ၾကသည္။
ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့ ကိုယ့္လိုပင္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ား ငွားရမ္းေနသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဂ်ပန္စာကၽြမ္းက်င္သည့္ ဟင္းသာက ဦးေဆာင္ၿပီး ငွမ္းရမ္းမည့္ ပစၥည္းစာရင္းကို ပုံစံစာရြက္ တြင္ ျဖည့္သည္။
ႏွင္းကာမ်က္မွန္တစ္လက္ ကို ယမ္း ၁၀၀၀ ဆိုသျဖင့္ သုံးလက္ငွားလိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ႏွင္းေတာထဲ စီးဖို႔လည္ရွည္ ႏွင္းေတာစီး ဖိနပ္ေလးစုံငွားသည္။ ကိုသန္းကိုေတာ့ ေရယက္လုိ ေျခနင္းျပားအရွည္ႏွင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖိနပ္ ငွားခုိင္းလိုက္သည္။ ၿပီးလ်င္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စီးၾကမည္။
ၾကည္ကေတာ့ ေရစိုခံသည့္ အ၀တ္အစားမပါလာသျဖင့္ မိုးကာသားႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ အားကစား၀တ္စုံလို ၀တ္စုံတစ္စုံငွားသည္။
အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဖိနပ္စင္မ်ားဆီသို႔ သြားသည္။
ေျခေထာက္ ဆိုက္က ၂၃ စင္တီမီတာ ရွိသမို႔ ဆိုက္ ၂၃ ကို ေရြးယူလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေျခသလုံး အလယ္နားေလာက္အထိရွည္သည့္ ဖိနပ္က ထူလွသျဖင့္ ေျခဖိေနာင့္ႏွင့္ ခံကာ တစ္ေနသည္။
ဆက္သြင္းမရေတာ့သမို႔ ေျခဖမိုး ေပၚကို ထိမ္းပတ္ထား သည့္ သံဘတ္ကယ္ေတြ အကုန္ု ျဖဳတ္သည္။ မရ။ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြျဖဳတ္ၾကည့္သည္။ မရ။ အဆုံးမေတာ့ ဆိုက္ ၂၄ ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဒါလည္း မေတာ္ျပန္။ ေနာက္ဆုံး ၂၅ ႏွင့္ က်မွ ေျခေထာက္အထဲ သြင္းလို႔ ရသြားသည္။
ဖိနပ္ႀကီး စီးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့လည္း တကယ့္ကို ခဲဆြဲၿပီးေလွ်ာက္ရသလို စိတ္ သြားတိုင္း ေျခေထာက္မပါ။
ေခၽြးေတြကလည္း စို႔လာသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျခက်င္း အထက္နားက စၿပီး ခ်ဳပ္ထားသလိုမ်ိဳး။ မဆီမဆိုင္ လည္ပင္းကပါ တစ္ဆို႔ဆို႔။ ရင္ေခါင္းကလည္း ေဘာ္လီ က်ပ္က်ပ္ ၀တ္ထားရသလုိ အသက္ရႈမ၀ခ်င္။
ဟင္းသာကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ေမာႀကီး ပန္းႀကီးႏွင့္ ဖိနပ္ကို စြတ္ေနသည္။
“အိခ်္…အားး။။ မရဘူးဟ”
“ဆိုက္ႀကီးတာေျပာင္း၀တ္ၾကည့္ပါလား”
“ဒါက ၂၆ ဟ”
သူလည္း မရသည့္အဆုံး ဆိုင္၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး အကူအညီေတာင္း ေတာ့သည္။ အဲသည္က်မွ က်က်နန ဖိနပ္စီးလုိ႔ရသြားေတာ့သည္။
“ေဟး။ အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီ။”
ဟုတ္သည္။ ႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားက စကၠဴဖတ္ ေသးေသးေလးမ်ား ဆုပ္က်ဲခ်လိုက္သည့္ႏွယ္။
ဆိုင္အျပင္ဘက္ကို ကေသာကေမ်ာေလးထြက္လုိက္ၾကသည္။ ေလးေနသည့္ ဖိနပ္ကို အာရုံ မထားအားေတာ့။
ႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားၾကား ဓါတ္ပုံရိုက္မည္ဟုမွ မႀကံခင္ ႏွင္းက ျပန္စဲသြားသည္။
သို႔ႏွင့္ ေတာင္ေပၚတက္ၾကရန္ ေကဘယ္ကားစီးဖို႔ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာ နားသြားၾကသည္။ အသြားအျပန္ လက္မွတ္ ယမ္း ၁၈၀၀ အစား ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္လ်င္ ယမ္း ၁၅၀၀ ႏွင့္ ရမည္ဆိုသျဖင့္ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ ထပ္ေစာင့္ၾကသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဟင္းသာ လက္မွတ္သြားျဖတ္သည္။ ျပန္လာေတာ့ လက္မွတ္က ပါမလာ။
“ကိုသန္းအတြက္ ငွားထားတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံေတြ၊ ဖိနပ္ေတြပါရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ အတြက္ ၃၉၀၀တဲ့။”
“ဟဲ့ မ်ားလိုက္တာ။”
“ငါတို႔ အဲဒီဖိနပ္ ျပန္လဲလို႔ ရမရ ဆိုင္ကို သြားေမးၾကည့္ရေအာင္”
ကိုသန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုးစိုးႏွင့္ ယင္းႏွင္းေလွ်ာစီးတံႀကီးေတြ? ဖိနပ္ဘုတ္ျပားေတြ ကိုင္ကာ ဓါတ္ပုံ ရုိက္ေနၾကသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ထဲ၀င္သြားၿပီး ဆုိင္၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးကို ေမးေတာ့ ရသည္ ဆိုသျဖင့္ ကိုသန္းကို လွမ္းေခၚကာ သူစီးထားသည့္ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ခုိင္းၿပီး ကိုယ္ေတြ စီးသည့္ ဖိနပ္မ်ိဳးႏွင့္ ျပန္လဲရသည္။
သို႔ႏွင့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ေကဘယ္ကားႀကီး စီးၿပီး ေတာင္ေပၚ တက္ခဲ့ၾကသည္။
ေတာင္ေပၚမတက္ခင္ လိုအပ္သည့္ ႏွင္းေတာစီး ကိရိယာမ်ား ငွားရန္ ေတာင္ေျခက အငွားဆိုင္အတြင္း ၀င္ လိုက္ၾကသည္။
ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့ ကိုယ့္လိုပင္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ား ငွားရမ္းေနသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဂ်ပန္စာကၽြမ္းက်င္သည့္ ဟင္းသာက ဦးေဆာင္ၿပီး ငွမ္းရမ္းမည့္ ပစၥည္းစာရင္းကို ပုံစံစာရြက္ တြင္ ျဖည့္သည္။
ႏွင္းကာမ်က္မွန္တစ္လက္ ကို ယမ္း ၁၀၀၀ ဆိုသျဖင့္ သုံးလက္ငွားလိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ႏွင္းေတာထဲ စီးဖို႔လည္ရွည္ ႏွင္းေတာစီး ဖိနပ္ေလးစုံငွားသည္။ ကိုသန္းကိုေတာ့ ေရယက္လုိ ေျခနင္းျပားအရွည္ႏွင့္ ႏွင္းေလွ်ာစီးဖိနပ္ ငွားခုိင္းလိုက္သည္။ ၿပီးလ်င္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စီးၾကမည္။
ၾကည္ကေတာ့ ေရစိုခံသည့္ အ၀တ္အစားမပါလာသျဖင့္ မိုးကာသားႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ အားကစား၀တ္စုံလို ၀တ္စုံတစ္စုံငွားသည္။
အ၀တ္အစားလဲၿပီး ဖိနပ္စင္မ်ားဆီသို႔ သြားသည္။
ေျခေထာက္ ဆိုက္က ၂၃ စင္တီမီတာ ရွိသမို႔ ဆိုက္ ၂၃ ကို ေရြးယူလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေျခသလုံး အလယ္နားေလာက္အထိရွည္သည့္ ဖိနပ္က ထူလွသျဖင့္ ေျခဖိေနာင့္ႏွင့္ ခံကာ တစ္ေနသည္။
ဆက္သြင္းမရေတာ့သမို႔ ေျခဖမိုး ေပၚကို ထိမ္းပတ္ထား သည့္ သံဘတ္ကယ္ေတြ အကုန္ု ျဖဳတ္သည္။ မရ။ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြျဖဳတ္ၾကည့္သည္။ မရ။ အဆုံးမေတာ့ ဆိုက္ ၂၄ ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဒါလည္း မေတာ္ျပန္။ ေနာက္ဆုံး ၂၅ ႏွင့္ က်မွ ေျခေထာက္အထဲ သြင္းလို႔ ရသြားသည္။
ဖိနပ္ႀကီး စီးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့လည္း တကယ့္ကို ခဲဆြဲၿပီးေလွ်ာက္ရသလို စိတ္ သြားတိုင္း ေျခေထာက္မပါ။
ေခၽြးေတြကလည္း စို႔လာသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျခက်င္း အထက္နားက စၿပီး ခ်ဳပ္ထားသလိုမ်ိဳး။ မဆီမဆိုင္ လည္ပင္းကပါ တစ္ဆို႔ဆို႔။ ရင္ေခါင္းကလည္း ေဘာ္လီ က်ပ္က်ပ္ ၀တ္ထားရသလုိ အသက္ရႈမ၀ခ်င္။
ဟင္းသာကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ေမာႀကီး ပန္းႀကီးႏွင့္ ဖိနပ္ကို စြတ္ေနသည္။
“အိခ်္…အားး။။ မရဘူးဟ”
“ဆိုက္ႀကီးတာေျပာင္း၀တ္ၾကည့္ပါလား”
“ဒါက ၂၆ ဟ”
သူလည္း မရသည့္အဆုံး ဆိုင္၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး အကူအညီေတာင္း ေတာ့သည္။ အဲသည္က်မွ က်က်နန ဖိနပ္စီးလုိ႔ရသြားေတာ့သည္။
“ေဟး။ အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီ။”
ဟုတ္သည္။ ႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားက စကၠဴဖတ္ ေသးေသးေလးမ်ား ဆုပ္က်ဲခ်လိုက္သည့္ႏွယ္။
ဆိုင္အျပင္ဘက္ကို ကေသာကေမ်ာေလးထြက္လုိက္ၾကသည္။ ေလးေနသည့္ ဖိနပ္ကို အာရုံ မထားအားေတာ့။
ႏွင္းဖတ္ကေလးမ်ားၾကား ဓါတ္ပုံရိုက္မည္ဟုမွ မႀကံခင္ ႏွင္းက ျပန္စဲသြားသည္။
သို႔ႏွင့္ ေတာင္ေပၚတက္ၾကရန္ ေကဘယ္ကားစီးဖို႔ လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာ နားသြားၾကသည္။ အသြားအျပန္ လက္မွတ္ ယမ္း ၁၈၀၀ အစား ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္လ်င္ ယမ္း ၁၅၀၀ ႏွင့္ ရမည္ဆိုသျဖင့္ ၁၀ မိနစ္ေက်ာ္ ထပ္ေစာင့္ၾကသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဟင္းသာ လက္မွတ္သြားျဖတ္သည္။ ျပန္လာေတာ့ လက္မွတ္က ပါမလာ။
“ကိုသန္းအတြက္ ငွားထားတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာစီးတံေတြ၊ ဖိနပ္ေတြပါရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ အတြက္ ၃၉၀၀တဲ့။”
“ဟဲ့ မ်ားလိုက္တာ။”
“ငါတို႔ အဲဒီဖိနပ္ ျပန္လဲလို႔ ရမရ ဆိုင္ကို သြားေမးၾကည့္ရေအာင္”
ကိုသန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုးစိုးႏွင့္ ယင္းႏွင္းေလွ်ာစီးတံႀကီးေတြ? ဖိနပ္ဘုတ္ျပားေတြ ကိုင္ကာ ဓါတ္ပုံ ရုိက္ေနၾကသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ထဲ၀င္သြားၿပီး ဆုိင္၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးကို ေမးေတာ့ ရသည္ ဆိုသျဖင့္ ကိုသန္းကို လွမ္းေခၚကာ သူစီးထားသည့္ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ခုိင္းၿပီး ကိုယ္ေတြ စီးသည့္ ဖိနပ္မ်ိဳးႏွင့္ ျပန္လဲရသည္။
သို႔ႏွင့္ ေကာင္းကင္ႀကိဳးဆြဲ ေကဘယ္ကားႀကီး စီးၿပီး ေတာင္ေပၚ တက္ခဲ့ၾကသည္။
